Dark Secrets

‘સાચું કહું સાહેબ… આમા સ્વાર્થ એટલો જ હતો કે એકલી અમથી ડોશીના લીધે અમે અમારી ખુદની જમીનના પૈસા નહોતા મેળવી શકતા. આમાં અમારે એની જમીન કે પૈસા પડાવી લેવાનો કોઈ ઈરાદો નહોતો.’

રીકેપ…..

                (Dark Secrets  – નાઈટ ડ્યુટી કરી રહેલા ઈન્સપેકટર ઘેલાણી અને નાથુપર ફોન આવે છે કે પાસેના રામપુર ગામમાં એક ચોર પકડાયો છે. એ લોકો ત્યાં પહોંચે છે. ભાગવા જતા ચોર દિવાલ પરથી પટકાયો હોય છે અને મરી ગયો હોય છે. એના ખિસ્સામાંથી માત્ર એક કાગળનો ફાટેલો ટુકડો મળે છે. જેના પર ‘સર્વે નંબર’ લખ્યુ હોય છે. ઘેલાણી વિચારે છે કે એક ગરીબ ડોશી જેના ઘરમાં ખાવાના પણ ફાંફાં છે ત્યાં કોઈ ચોરી કરવા શું કામ જાય? વળી એના ખિસ્સામાંથી મળેલા કાગળ પરથી એમને કંઈક સ્પાર્ક થાય છે અને એ અનિકેત નામના કોઈ વ્યક્તિને ફોન કરીને બોલાવે છે… હવે આગળ…..)

***

ઈન્સપેક્ટર ઘેલાણી, નાથુઅને જમીન દલાલ અનિકેત અકોલી પોલીસ સ્ટેશનમાં બેઠા હતા. અનિકેતના હાથમાં ચોરના ખિસ્સામાંથી મળેલા કાગળના ટૂકડાની ઝેરોક્ષ હતી. એની નજર એના પર સ્થિર હતી અને ઘેલાણી બોલી રહ્યાં હતા, ‘અનિકેત, રામપુરમાં એક ચોર ભાગતા ભાગતા મરી ગયો છે. એના ખિસ્સામાંથી અમને માત્ર અને માત્ર આ ફાટી ગયેલા કાગળનો ટુકડો મળ્યો છે. આમા ‘સર્વે નંબર’ એટલું જ લખ્યુ છે.  આ ટુકડો કોઈ મોટા કાગળમાંથી ફાટી ગયો હોય એમ લાગે છે.  એટલે મેં તને બોલાવ્યો છે. તું આ કેસમાં અમારી શું મદદ કરી શકે?’

રામપુરનું નામ સાંભળતા જ અનિકેત બોલ્યો, ‘સાહેબ, આમ માત્ર ‘સર્વેનંબર’ એવું લખેલા કાગળના ટૂકડા પરથી તો બહું અનુમાન ના લગાવી શકાય. નંબર હોય તો પણ કંઈ ખબર પડે. પણ શહેરના મોટા બિલ્ડર જે.એમ. પટેલ એક વર્ષથી રામપુરની જમીનના સોદામાં રસ ધરાવે છે. એમને મળીએ તો કંઈક મદદ મળે.’

‘અરે,… આટલી વિગત તો બહું થઈ ગઈ. આપણે આવતી કાલે જ એ બિલ્ડરને મળવા જઈશું. આજે સાંજ સુધીમાં લાશનો પોસ્ટમોર્ટમ રિપોર્ટ તથા ફોરેન્સીક લેબનો રિપોર્ટ આવી જાય એટલે એ જોઈને જઈએ..’

***

                ‘નાથુ, તું કંઈક નિરિક્ષણની વાત કરતો હતો. શું વાત હતી.’ અનિકેત ચાલ્યો ગયો પછી ઘેલાણીએ નાથુને પૂછ્યુ. પણ નાથુને સવારે એમણે મુર્ખો કહ્યો હતો એટલે એ એમનાથુી નારાજ હતો. એ બોલ્યો, ‘સાહેબ, હું તો મૂર્ખ છું. હું શું નિરિક્ષણ કરવાનો હતો….’

‘ગાંડા જેવી વાત કરે છે.. એ તો મેં ખાલી અમસ્તું જ કહેલું. સ્લીપીંગ ઓફ ટન્ગ, યુ નો!’ ઘેલાણીએ એમના પલાળેલા પર માટી વાળી.

આખરે નાથુની નારાજગી દૂર થઈ. એ બોલ્યો, ‘સાહેબ, ચોર દિવાલ પરથી પટકાઈને મરી ગયો એવું આપણે જોયું. પણ આપણે એ ના જાેયું કે દિવાલ વીસ ફુટ ઉંચી હતી અને એ પ્લાસ્ટર વાળી હતી. દિવાલ પર ચડી શકાય એવો કોઈ સ્કોપ જ નહોતો. વળી ત્યાંથી મને એક કપાયેલી રસ્સીનો એક નાનકડો ટુકડો પણ મળી આવ્યો છે. એટલે મારા મત મુજબ કોઈક વ્યક્તિએ જરૂર ચોરને ભગાડવામાં મદદ કરી હશે.’

‘વેરી ગુડ નાથુ. તારું નિરિક્ષણ હવે વોટસન જેવું થઈ ગયું છે. ’

‘થેંક યુ સર, પણ તમારુ શેરલોક હોમ્સ જેવું નથી થયું હોં…’

‘જો પાછો વાયડો થયો..’ ઘેલાણીએ બનાવટી ગુસ્સા સાથે કહ્યુ, ‘કામ કર ફટાફટ, આપણે જો સ્હેજ મોડુ કરીશું તો કેસ બગડી જશે.’

‘ફિકર નોટ સાહેબ મૈં હું ના…..’

***

                પોસ્ટમોર્ટમ અને ફોરેન્સીક લેબનો રિપોર્ટ આવી ગયો હતો. પછડાવાથી માથાના ભાગે થયેલી ઈજાને કારણે જ ચોરનું મૃત્યુ થયું હતું. એટલે બીજો કોઈ પ્રશ્ન જ નહોતો. હવે માત્ર પેલા કાગળના ટુકડા અને બિલ્ડર જે. એમ. પટેલના સહારે આખી ગેમનો પર્દાફાશ કરવાનો હતો. ઘેલાણીએ ફટાફટ અનિકેતને લઈને બિલ્ડરને ત્યાં પહોંચી ગયા.

ઘેલાણીએ બિલ્ડરને આખીયે ઘટના ટૂંકમાં સમજાવી. પછી બિલ્ડરે કહ્યુ, ‘હું જેટલુ જાણું છું એટલું તમને કહું છું. આ ગામની રોડ ટચ જમીનમાં મારે મોલ વિથ થિયેટર બનાવવા હતા. એક નાનકડો દલાલ મેરું ઘણા સમયથી આ જમીનના સોદામાં પડ્યો હતો. એ મને આ જમીન મેળવી આપવાનો હતો. જોકે કાયદેસર કામ જ હતું. પણ ઘણા સમયથી એ કાગળિયા લાવી શક્યો નહોતો. પણ આખરે ગઈ કાલે ગામના જ બે લોકોએ મને ખૂટતા કાગળ લાવી આપ્યા અને અમારો સોદો નક્કી થઈ ગયો. આજે પાંચ કરોડ ચુકવીને અમે એનો દસ્તાવેજ પણ કરવાના છીએ.’

‘તમે મને એ કાગળો બતાવો જે તમને ગામના ખેડુંતોએ કાલે લાવી આપ્યા.’

બિલ્ડરે તરત જ એ કાગળીયા બતાવ્યા. એ હાથમાં લેતા જ ઘેલાણી મુસ્કુરાયા. એ કાગળિયાઓમાંથી એક કાગળનો ખૂણો ફાટેલો હતો. ઘેલાણીએ ખિસ્સામાંથી એક કાગળનો ટુકડો કાઢ્યો અને એની સાથે જાેડી દીધો.

‘લો, સાહેબ! તમારો એક કાગળ ખૂણેથી ફાટેલો હતો એ હું પુરો કરી આપુ. ’ એમણે બિલ્ડર સામે  એ કાગળ મુકતા કહ્યુ. બિલ્ડર ચોંકી ગયા, ‘સાહેબ, આ ટુકડો તમારી પાસે ક્યાંથી આવ્યો?’

‘ત્યાંથી ચોરી કરીને ભાગતા ચોરના ખિસ્સામાંથી મળ્યો એે ટુકડો છે આ. અને જો હું ખોટો ના હોંઉં તો આ ચોર પેલો મેરું નામનો જમીન દલાલ જ છે. ’ બોલીને એ નાથુતરફ ફર્યા, ‘નાથુ, સાહેબને ચોરની લાશનો ફોટો બતાવ.’

નાથુએ તરત જ એની બેગમાંથી ચોરની લાશનો ફોટો કાઢ્યોે અને બિલ્ડર સામે ધર્યો. ફોટો જોતા જ એ બોલ્યા, ‘યેસ, આ તો એ જ જમીન દલાલ છે જે મને આ ગામની જમીન મેળવી આપવાનો હતો.’

ઘેલાણી મર્માળું હસ્યા, ‘એ તો હવે ગયો પણ તમે અમારી સાથે ચાલો અને અમને ગુનેગારો મેળવી આપો.’

‘મને કંઈ સમજણ નથી પડતી કે આ બધું શું થઈ રહ્યું છે.’ બિલ્ડરે કન્ફ્યુશન વ્યક્ત કર્યુ.

‘એ બધું હું તમને સમજાવું છું. તમે અત્યારે અમારી સાથે રામપુર ચાલો અને ગઈ કાલે તમને આ કાગળીયાઓ લાવી આપનારા બંનેને ઓળખી બતાવો.’

‘વાય નોટ ચાલો..’

***

                અડધા કલાક પછી ઘેલાણી, નાથુ, બિલ્ડર જે.એમ.શાહ અને અનિકેતની ચોકડી રામપુર ગામમાં હતી. એ સીધા જ સરપંચના ઘરે ગયા. સરપંચે બારણું ખોલ્યુ એ સાથે જ બિલડર બોલ્યા, ‘ઈન્સપેકટર સાહેબ આજ હતો એ માણસ જેણે મને ખૂટતા કાગળો લાવી આપ્યા છે.’

ઈન્સપેકટરે તરત જ સરપંચને પકડી લીધા. એ તો બિલ્ડરને જાેતા જ ઢીલા ઢફ્‌ થઈ ગયા હતા. ઘેલાણીએ એમને કડકાઈથી પૂછ્યુ, ‘બીજુ કોણ છે તારી સાથે આ ગુનામાં બોલ!’

‘હિરાજી ઠાકોર એક જ! બીજુ કોઈ નહીં.’

તરત જ હિરાજી ઠાકોરને પણ પકડી લેવામાં આવ્યો. બંનેને અકોલી પોલીસ સ્ટેશને લાવવામાં આવ્યા. પુછપરછમાં સરપંચે આખી વાત પોપટ જેમ કહી દીધી, ‘સાહેબ, અમારા ગામની રોડ ટચ જમીન એક સાથે ખૂબ જ ઉંચા ભાવે વેચાય એમ હતી. ગામના બધા જ લોકો વેચવા તૈયાર હતા પણ એક અમથી ડોશી માનતી નહોતી. અમે એને ખૂબ મનાવી. કહ્યુ કે ખૂબ પૈસા આવશે. આખી જિંદગી આમ ચિંથરે હાલ ભુખે કાઢી છે તો છેલ્લે છેલ્લે થોડી સારી જિંદગી ગુજારીને ખાઈ-પીને જા. પણ એ માનવા તૈયાર જ નહોતી. કહેતી હતી કે આ જમીન મારા પતિની આખરી નિશાની છે. એમણે રાત દિવસ પરસેવો પાડીને એ ખરીદી હતી. એને હું કોઈ પણ ભોગે નહીં વેચું.

આખરે અમારે બીજો દાવ રમવો પડ્યો. મેરુ ભરવાડ નામનો એક જમીન દલાલ પણ ઘણા વખતથી અમારી સાથે જ હતો. આખરે મેં, હિરાજીએ અને મેરુએ એક યોજના ઘડી. યોજના મુજબ મેરુંએ કહ્યુ કે એ અમથી ડોશીના ઘરમાંથી જમીનના કાગળિયા ચોરી લેશે. પછી અમે અમથી ડોશી પાસે કાગળિયાની ચોરીનો કેસ કરવાનું બહાનું કરીને જમીન વેચાણના દસ્તાવેજોમાં અંગુઠો મરાવી લેશું. પણ અમારા બધા પાસા અવળા પડ્યા. મેરું કાગળિયા લઈને ભાગવા જતો હતો ત્યાંજ ડોશી જાગી ગઈ. એણે બુમા બુમ કરી. પછી ખીમો જાગી ગયો. ધીમે ધીમે આખુ ગામ જાગી ગયું. બધા ચોર પાછળ પડ્યા. એ ભાગદોડમાં જ મેં અને હિરાએ બીજી એક રમત રમી. હિરાએ ફટાફટ પેલી દિવાલની પાછળ જઈ એક રસ્સી આ તરફ નાંખી અને મેં મેરુંને દોડતા દોડતા કહી દીધું કે તું દિવાલ તરફ ભાગ ત્યાં તારા માટે  માટે રસ્સી તૈયાર છે. મેરુ એ તરફ ભાગ્યો. દોરડા પર ચડી પણ ગયો પણ ઉપર જતા જ ઉતાવળમાં દોરડું તુંટી ગયું અને એ નીચે પટકાઈને મરી ગયો. હું ફટાફટ એની પાસે ગયો અને સિફત પૂર્વક એના ખિસ્સામાંથી અમથી ડોશીની જમીનના કાગળિયાઓ લઈ લીધા. પછી તમને બોલાવ્યા અને તમે તપાસ શરૂ કરી. તમે ગયા પછી હું અને મેરું અમથી ડોશી પાસે ગયા અને ચારીના પોલીસ કેસના બહાને એની જ જમીનના વેચાણ દસ્તાવેજ પર એનો અંગુઠો લઈ લીધો. પછી તરત જ અમે બિલ્ડર પાસે ગયા અને અમથી ડોશીના કાગળિયાઓ એમને આપી દીધા અને જમીનનો સોદો કરી નાંખ્યો. આજે તો એ અમને પાંચ કરોડ ચુકવીને દસ્તાવેજ પણ કરી આપવાના હતા અને તમે અમને પકડી લીધા. પણ સાચું કહું સાહેબ… આમા સ્વાર્થ એટલો જ હતો કે એકલી અમથી ડોશીના લીધે અમે અમારી ખુદની જમીનના પૈસા નહોતા મેળવી શકતા. આમાં અમારે એની જમીન  કે પૈસા પડાવી લેવાનો કોઈ ઈરાદો નહોતો. મેરું મર્યો એ પણ ખરેખર અકસ્માત જ છે… હવે તમારે અમને જે સજા કરવી હોય એ કરો…. ’

‘હંઅ….’ ઘેલાણીએ આંખો જીણી કરી, ‘તમારી યોજના તો સારી હતી. પણ એ કાગળીએ જ તમને ફસાવી દીધા. તમે ઉતાવળમાં મેરુના ખિસ્સામાંથી કાગળીયા કાઢ્યા એમાં એક પાનાનો ખુણો ફાટીને એના ખિસ્સામાંજ રહી ગયો હતો. એમાં માત્ર ‘સર્વે નંબર’ એવું જ લખ્યુ હતું. એટલે મને શક ગયો કે માનો ના માનો મામલો જમીનનો છે. અને આખરે એ કાગળ તમારા માટે કાળ બની ગયો… ગુનો કર્યો છે સજા તો ભોગવવી જ પડશે.. ’

ઘેલાણી બહાર નીકળી ગયા. નાથુપણ એમની પાછળો પાછળ જ નીકળી ગયો. બહાર આવી બંને આરામથી ખૂરશીમાં બેઠા અને ચાની ચુશ્કી ભરવા લાગ્યા. નાથુએ સાહેબને કહ્યુ, ‘સાહેબ, તમે કમાલ છો હો. એક કાગળના નાનકડા ટુકડા પરથી ગુનેગારોને શોધી કાઢયા. ’

ઘેલાણી એ ખૂશ થતા જવાબ આપ્યો, ‘નાથુ, આમા માત્ર કાગળના ટુકડાનો જ કે મારા દિમાગનો જ ફાળો નથી. ફોરેન્સીકનો રિપોર્ટ આવ્યો એમાં એવી નોંધ હતી કે એ માણસના બુટમાં ખેતરની માટી અને બાજરીના કણો ચોંટેલા હતા. અને બહું ઘણા સમયથી ચોંટેલા હતા. કાગળ પરથી તો મને શક થયો હતો કે આ મામલો જમીનનો છે. પણ ફોરેન્સીકનો રિપોર્ટ આવ્યા પછી યકિન થઈ ગયું હતું કે આ માણસ સોએ સો ટકા જમીન દલાલ છે.               પછી તો જે.એમ.પટેલને મળ્યા એટલે મામલો દિવા જેવો સાફ થઈ ગયો. જમીનના સોદામાં જે કાગળો ખૂટતા હતા એ અમથી ડોશીની જમીનના જ હતા. બસ ખેલ ખતમ! પણ નાથુસાચુ કહું મને તારું નિરિક્ષણ પણ બહું જ ગમ્યુ. તે દિવાલ પાસે પડેલા કપાયેલી રસ્સીના ટુકડાની વાત કરી એ શબ્દશઃ સાચી પડી. કહેવું પડે ભાઈ….’

‘સાહેબ, અહો રૂપમ અહો ધ્વની થઈ રહ્યું છે. એ વાત છોડો.  હવે ઘરે જઈએ, બહું થાક લાગ્યો છે. હવે આ લોકોનું શું કરવાનું છે એ કહી દો. ’

‘કાલે અમથી ડોશીને બોલાવીને આખી વાત સમજાવીને એમના પર જડબેસલાક કેસ કરાવીશું. અત્યારે કમિશ્નર સાહેબ પણ અહીં નથી. એમના બદલામાં જે ટેમ્પરરી સાહેબ છે એ બહું ભલા છે. એ આપણને જરૂર જશ આપશે…. ડિયર નાથુ, આપણે એક ગરીબ ડોશીની આખરી નિશાનીને નષ્ટ થતા બચાવી છે અને દલાલો કેવા કેવા કરતુતો કરે છે એનો પર્દાફાશ કર્યો છે. તું જાેજે આપણા ફોટા સાથે છાપા-મેગેઝિનોમાં ફિચર સ્ટોરી થશે..’

‘હા, સાહબે… આ વખત તો આપણને જરૂર જશ મળશેે’ નાથુએ ઉત્સાહથી જવાબ આપ્યો અને બંને છુટા પડ્યા.

***

                બજા દિવસે બપોરે અમથી ડોશી અકોલી પોલીસ સ્ટેશનમાં બેઠા હતા અને કહી રહ્યાં હતા, ‘સાહેબ, મારે કોઈ કેસ નથી કરવો. ગમે તેવા હોય એ બંને મારા ગામના છે. છોડી મુકો એમને… ’

ઘેલાણી અને નાથુનિરાશ થઈ ગયા. અમથી ડોશીને બહું સમજાવ્યા પણ એ એકના બે ના થયા. એમણે કેસ ના કર્યો. ચાલ્યા ગયા.

ઘેલાણી નિરાશ થઈને ખૂરશીમાં બેસી રહ્યાં. નાથુપણ નિરાશ હતો છતાં એણે નકલી ઉત્સાહ દાખવતા કહ્યુ,  ‘ફિકર નોટ સાહેબ, મૈં હું ના! આપણે આપણી રીતે કેસ કરીને એમને સજા અપાવીશું. આપણે છાપાંમાં જરૂર ચમકીશું.’

‘છોડ નાથુ. એ બધી લમજાઝીંકમાં નથી પડવું. મેં કહ્યુને કે આપણા હાથમાં જશ રેખા નથી. એમ કરતા ઉલ્ટાના લેવાના દેવા પડી જશે… છોડ એમને.. મારે આરામ કરવો છે. ’ ઘેલાણીએ આંખો મીંચી દીધી અને નાથુએ હોઠ.

(સમાપ્ત) Dark Secrets

Dark Secrets – આજે શહેરમાંથી ચાર એકસો આઠ એમ્બ્યુલેન્સો ચોરાઈ છે અને બે-ત્રણ પોલીસ જીપો ચોરવાના પ્રયત્નો થયા છે.

રીકેપ

(અકોલી પોલીસ સ્ટેશનના ઈન્સપેક્ટર ઘેલાણીને કમિશ્નર સાહેબનો ફોન આવે છે કે કોઈ પણ ભોગે પોલીસ સ્ટેશન છોડવું નહીં. હવાલદાર નાથુસાથે એ ચા પીવા જાય છે ત્યાં એક માણસ આવીને ઢળી પડે છે.એકસો આઠના ડોક્ટર એને મૃત જાહેર કરે છે અને લઈને ચાલતા થાય છે. એ માણસની લાશ પાસેથી ઘેલાણીને એક પાકિટ મળે છે જેમાં એમના અને હવાલદાર નાથુના નામ સરનામા સાથેની ડિટેઈલ્સ છે.તેમના સરનામા નીચે બે પાંત્રીસ અને બે પીસ્તાલીસનો સમય પણ લખેલો છે. આ જોઈને બંને આશ્ચર્ય અને આધાતમાં સરી પડે છે. કોણ હશે આ માણસ? એના પાકિટમાં એમના સરનામા શા માટે ?)

***

લોકોને પરસેવો વાળી દેનાર ઘેલાણી અને નાથુઆજે ખુદ પરસેવે રેબઝેબ હતા. લાશ પાસેથી મળેલો કાગળ એમના હાથમાં હતો. આટલા વર્ષની નોકરીમાં આજે પહેલીવાર બંનેને થોડો ડર લાગી રહ્યો હતો. ઘેલાણી બોલ્યા, ‘ નાથુ, આ શું થઈ રહ્યું છે એ કંઈ સમજ નથી પડતી! ’
‘ સાહેબ, રોજ સવારે શિર્ષાસન કરવાનું રાખો, ખબર પડવા માંડશે.’ નાથુઆવી કંડિશનમાં પણ એના સ્વભાવ પર ગયા વગર ના રહ્યો.
ઘેલાણીએ એને ખખડાવ્યો, ‘ બી સિરિસય નાથું! કંઈક મોટી રમત રમાઈ રહી હોય એવું લાગે છે.’

‘પણ સાહેબ, કોઈ આપણી સાથે એવું શું કામ કરે?’

‘વાત તો તારી સાચી છે નાથુ! આપણે આજ સુધી કોઈ મોટા ગુનેગારને પકડ્યો નથી. કોઈ એવી મોટી દુશ્મની પણ નથી. કોઈ ગેંગને અંદર કરી નથી તો પછી કોઈ આપણી સાથે આવું શું કામ કરે?’

ઈન્સપેક્ટરનો હાથ ફાંદ પર જવાનું ભુલીને લમણા પર જ ટક્યો હતો. થોડીવાર કંઈક વિચારીને એ બોલ્યા,‘નાથુ, આપણી કોઈ સાથે દુશ્મની નથી એ વાત સાચી. પણ પેલા મરી ગયેલા માણસને મેં ક્યાંક જાેયો છે? એના ગાલ પરનો મસો મને યાદ છે. પણ એ યાદ નથી આવતું કે ક્યાં જોયો છે?’

‘સાહેબ, એને ક્યાં જોયો છે એ વાત છોડો. પણ એનું વિચારો કે એના કાગળમાં આપણા સરનામાઓ નીચે બે પાંત્રીસ અને બે પિસ્તાલીસનો સમય લખેલો છે. આપણા ઘર પર જાેખમ છે,સાહેબ!’

‘ અરે હા, યાર!’ ઘેલાણીના કપાળ પરનો પરસેવો બેવડાઈ ગયો.‘આ કોઈ આંતકવાદી સંગઠન હોય એમ પણ બને. કદાચ આપણા ઘેર બોમ્બ મુક્યા હોય અને એટલા વાગે ફુટવાના હોય, કદાચ એ સમયે આપણા ઘર પર હુમલો થવાનો હોય, કદાચ ચોરી થવાની હોય. કેટલુંયે બની શકે? શું કહેવું છે તારું?’

‘અરે, સાહેબ! ભાભી ઘરે એકલા હોય છે. કારણો બીજા પણ હોઈ શકે.’ નાથુથી બોલતા બોલાઈ ગયું.

ઘેલાણીએ ડોળા કાઢ્યા,‘ ડોબા, કદીક તો સિરિયસ થા. મારુ લોહી ઉકળે છે અને તને મજાક સુજે છે.’

‘અરે, ફિકર નોટ સાહેબ! મૈં હું ના! હજુ બે વાગી રહ્યાં છે. આપણે બંને ફટાફટ આપણા ઘેર પહોંચી જઈએ. જીપ લઈને જઈશું તો ટ્રાફિકના લીધે વાર લાગશે. હું મારું બાઈક લઈ લઉં છું, ચાલો!’

‘પણ કમિશ્નર સાહેબે પોલીસ સ્ટેશન ન છોડવાનો હુકમ આપ્યો છે. આપણે ક્યારના બહાર છીએ.’

‘અરે, સાહેબ પરિવાર હૈ તો જહાંન હૈ. તમારે આવવું હોય તો આવો. હું તો જાઉં છું.’ નાથુચાલવા લાગ્યો. ઘેલાણી પણ એમની પાછળ પાછળ દોરવાયા, ‘અલ્યા, ઉભો રે, હું પણ આવું છું.’

બરાબર એ જ વખતે ખૂણામાં ઉભો રહીને ક્યારનો આ બંને પોલીસ કર્મીઓ પર નજર રાખી રહેલો માણસ ચોકન્નો થયો. એ એમના જવાની જ રાહ જાેઈ રહ્યો હતો. એ ગયા તરત એણે એનું કામ શરૂ કરી દીધું.

પાર્કિંગ છેક પોલીસ સ્ટેશનની પાછળ હતું. આ બંને પાર્કીંગમાંથી બાઈક લઈને આવે એટલી વારમાં એનું કામ પતિ જાય એમ હતું. પણ એના નસીબ ખરાબ હતા. પાર્કિંગમાં ઘુસતા જ નાથુને યાદ આવ્યુ. અરે સાહેબ, બાઈકની ચાવી તો ગાડીમાં જ રહી ગઈ છે. ચાલો પાછી લેતા આવીએ.

બંને તરત જ બહાર આવ્યા. બહાર આવતા જ એમની નજર જીપ પર પડી. એ સાથે જ નાથુચીખી ઉઠ્યો, ‘ ઓ બાપ રે, ભુત… ભુત….ભુત…..’

‘અલ્યા શું થયું કેમ રાડો નાંખે છે?’

‘સાહેબ, ત્યાં જુઓ, પેલો હમણા અહીં મરી ગયો હતો એ માણસ આપણી જીપમાં કંઈક કરી રહ્યો છે.’
ઈન્સપેક્ટરે જીપ તરફ જાેયુ, એ પણ ચીખી ઉઠ્યા, ‘ ઓત્તારી… આ તો પેલી લાશ છે…’

ઘેલાણી અને નાથુનો શોરબકોર સાંભળી પેલા માણસનું ધ્યાન એમના પર ગયું. એ ભાગવા લાગ્યો, ઘેલાણીએ બુમ પાડી, ‘ એય, સાલા! ઉભો રે… ભાગે છે ક્યાં..’ અને પછી સડક થઈને ઉભા રહી ગયેલા નાથુને કહ્યુ, ‘ અલ્યા, નાથુ! દોડ! એ ભુત નથી.. જીવતો જાગતો માણસ છે.’

આગળ પેલો માણસ અને પાછળ આ બંને ફાંદધારી ઈન્સપેક્ટર અને હવાલદાર.પેલો પાતળો હતો અને આ બિચારા જાડિયા. નાથુબુમો પાડતો રહ્યો,‘એ ભાઈ ધીમે દોડો યાર! આટલું બધું દોડશો તો અમે તમને કઈ રીતે પકડી શકીશું.’ પણ એનું કોણ સાંભળે? પેલો તો પવનની ઝડપે દોડે જતો હતો અને બંને વચ્ચેનું અંતર વધતું જતું હતું. બંને એ એમના ગજા મુજબ પીછો કર્યો પણ આગળ જતા જ એક જણ બાઈક લઈને આવ્યો અને પેલો માણસ એની પાછળ બેસીને ભીડમાં અદૃશ્ય થઈ ગયોે. ઘેલાણી અને હવાલદાર પોતપોતાની ફાંદને દોષ દેતા ત્યાંજ ઉભા રહી ગયા,‘ સાલો છટકી ગયો… આ તો!’

***

ઘેલાણી એમની ખૂરશીમાં બેઠા હતા. હજુ એ ગુનેગાર છટકી ગયાનો અફસોસ કરતા હતા. નાથુએ કહ્યુ,‘ ફિકર નોટ સાહેબ, મૈં હું ના! પણ સાહેબ ગુનેગારની ચિંતા છોડો અને ઘરની કરો. સવા બે થઈ ગયા છે. આપણે હવે ઘરે જઈ શકીએ તેમ નથી. ફટાફટ ઘરે ફોન કરી દઈએ કે ઘરના બધા જ ફટાફટ બહાર નીકળી જાય. કોઈ સંબંધીના ઘરે સેઈફ જગ્યાએ પહોંચી જાય. જે હશે એ ફરી જોઈ લઈશું’

ઘેલાણીને નાથુની વાત ગમી. ફટાફટ બંનેએ ઘરે ફોન કરી દીધો અને પરિવારજનોને તાત્કાલિક બીજે ચાલ્યા જવાની સૂચના આપી દીધી.

ફરી પાછા બેય વાતે વળગ્યા, ‘ નાથુ, બધું ગજબનું થઈ રહ્યુ છે યાર! એ માણસે પહેલા મરવાનું નાટક કર્યુ અને પછી અહીં શું કામ આવ્યો હશે? મને આમાંથી કોઈક મોટા ષડયંત્રની ગંધ આવી રહી છે.’

‘અરે, સાહેબ! મને તો એ જ નથી સમજાતુ કે જાે એ મરવાનું નાટક જ કરતો હતો તો એકસો આઠ વાળા ડોક્ટરે શા માટે એને મરેલો જાહેર કર્યો? દાળમાં કોકમ સિવાય પણ કંઈક કાળુ છે ખરું!’

‘મારુ તો મગજ કામ નથી કરતું!’ ઘેલાણીએ માથે હાથ મુકતા કહ્યુ.

નાથુની જીભ ફરી લપસી ગઈ,‘આમેય કયા દિવસે કરે છે!’ પણ ઘેલાણીએ એની વાત પર ધ્યાન ના આપ્યુ. થોડીવાર વિચારી એમણે નાથુને સૂચના આપી,‘ નાથુતું આપણા વિસ્તારની એકસો આઠની હેડ ઓફિસે ફોન કર અને તપાસ કર કે હમણા અહીં જે એમ્યુલેન્સ આવી હતી એ પેસન્ટને લઈને ક્યાં ગઈ હતી. એનું શું થયું?’

‘ઓ.કે.. સર!’ બોલીને નાથુફોનનું રિસીવર ઉપાડવા ગયો ત્યાંજ રીંગ વાગી. ઘેલાણીએ જ ફોન ઉપાડ્યોે. એમના હાવભાવ પરથી નાથુસમજી ગયો કે કમિશનર સાહેબનો જ ફોન હતો. ફોન પૂરો થયો ત્યાં તો ઘેલાણી લેવાઈ ગયા હતા. એમનો ચહેરો ઉતરી ગયો હતો અને ચિંતા વધી ગઈ હતી.

‘શું થયું સાહેબ! આટલા ગંભીર કેમ બની ગયા?’

ઘેલાણીએ મરેલા અવાજે જવાબ આપ્યો,‘કમિશનર સાહેબ કહેતા હતા કે આજે શહેરમાંથી ચાર એકસો આઠ એમ્બ્યુલેન્સો ચોરાઈ છે અને બે-ત્રણ પોલીસ જીપો ચોરવાના પ્રયત્નો થયા છે. શહેરમાં કંઈક ભયંકર જાળ બિછાવાઈ છે, નાથુ. અને એના ટાર્ગેટ આપણે હોઈએ એવું લાગે છે.’

વાત સાંભળીને નાથુપણ ટેન્શનમાં આવી ગયો, ‘એનો અર્થ એમ થયો કે સવારે જે એકસો આઠ આવી હતી એ ચોરાયેલી હતી. પેલો માણસ અને ડોક્ટર બધા જ એક જ ટોળકીના સભ્યો હતા. અને નાટક કરી રહ્યાં હતા.’

‘હા, એમજ! અને પેલો માણસ ફરીવાર આપણી જીપ ચોરવા જ આવ્યો હતો..’

‘સાહેબ, તમે સાચા છો.આ શહેરમા નક્કી કંઈક કાળી રમત રમાઈ રહી છે. મને તો લાગે છે કે આપણે એમને નહીં પકડી પાડીએ તો શહેરમાં કાળો કેર થઈ જશે. ’

જવાબમાં નાથુનો જ તકિયા કલામ ઘેલાણીએ વાપર્યો, ‘ ફિકર નોટ નાથુ! મૈ હું ના!’

***

સાંજ પડી ગઈ હતી. ઘેલાણી અને નાથુનો પરિવાર સેઈફ હતો એટલે ચિંતા નહોતી. બંને પોલીસ સ્ટેશનમાં વીલે મોંએ બેઠા હતા. આખીયે ઘટના કેટલીયે વાર એમના માનસમાં ભજવાઈ ચુકી હતી. બંનેના શકની સૂઈ અનેક ચહેરાઓ પર ફરી રહી હતી. ઘેલાણી ઘટનાના મુળમાં ઉંડે ને ઉંડે જ ઉતરતા જતા હતા. એમને યકીન હતું કે એ મસાવાળા માણસને એમણે ક્યાંક જોયો હતો. જો એ કોણ હતો એ યાદ આવી જાયતો આખીયે ઘટના પરથી પરદો ઉઠી જાય. પણ સાલુ યાદ આવે તો ને?

નાથુપણ એના મગજ પાસેથી એના ગજા બહારનું કામ લઈ રહ્યો હતો. બે ત્રણ કલાકથી બંને ઘટનાનો તાગ મેળવવા મગજ કસી રહ્યાં હતા. નાથુની નજર ઘટના પરથી ફરતી ફરતી પોલીસ સ્ટેશનમાં ઘુમવા લાગી. ટેબલ, ખુરશી, કબાટો અને ટેલીફોન પરથી ફરતી ફરતી નજર ઈન્સપેક્ટર સાહેબના ટેબલ પર મુકેલા પેલા માણસના પાકિટ પર સ્થિર થઈ. પાકિટ નાથુને જાણીતું લાગ્યુ. એ ઉભો થયો અને પાકિટ હાથમાં લીધુ. બે ત્રણ વાર ઘુમાવીને જાેયુ અને જાેરથી બોલ્યો,‘ સાહેબ, આ પાકીટને તો હું ઓળખું છુ.’

નાથુની બુમથી ઘેલાણી ચોંકી ગયા. તંદ્રામાંથી બહાર આવીને નાથુસામે જોઈને બોલ્યા,

‘હેં… પાકિટને ઓળખે છે. ક્યાં રહે છે એ?’

‘અરે, એમ નહીં સાહેબ આ પાકીટ બનાવનારને હું ઓળખું છું. દરેક ગુનેગાર એક સબુત તો છોડી જ જાય છે. આ ગુનેગાર ભલે ગમે તેટલો ચાલાક હોય પણ આ પાકિટ એની કમજોર કડી છે. આ પાકિટ મુકીને એણે ભુલ કરી છે. આ પાકિટ પરથી જ એ પકડાવાનો જો જો.’

‘ એવું તે શું છે આ પાકીટમાં?’ ઘેલાણીને નાથુની વાતમાં રસ પડ્યો. એ ખુરશીમાંથી અડધા બેઠા થઈ ગયા.
નાથુએ એમની સામે પાકીટ ધર્યુ અને બોલ્યો,‘ જુઓ સાહેબ, આ પાકિટ તમને દેખાય છે?’
‘હા, મને તો દેખાય છે! તને નથી દેખાતું કે શું?’

‘ અરે, સાહેબ! કદી તો સિરિયસ થાવ.’ નાથુએ સાહેબનો તકિયા કલામ વાપરી એનો બદલો વાળી દીધો, પછી બોલ્યો, ‘… સાહેબ મારો કહેવાનો મતલબ એમ છે કે આ પાકિટ બનાવનારને હું ઓળખું છું. આ જુઓ આના પર જે ફુમતું છે એવા ખાસ ફુમતાવાળા મુલાયમ ચામડાના પર્સ આખા શહેરમાં ફક્ત એક જ જણ બનાવે છે. આ ફુમતું જ એનો ટ્રેડમાર્ક છે. એ બનાવનાર માણસનું નામ ગફુર છે. એ જુહાપુરામાં રહે છે. અને બહાર રોડ પર જ એની દુકાન છે. મેં એની દુકાન જોઈ છે. એને મળીશું એટલે આપણો પચાસ ટકા કેસ સોલ્વ થઈ જશે… ’

ઘેલાણી ખુશ થઈ ગયા. એમણે નાથુને શાબ્બાશી આપી, ‘ વાહ, નાથુ! તારુ મગજ આમ ભલે બંદ પડ્યુ રહેતું હોય પણ વરસને વચલે દાડે ચાલે ત્યારે જબરૂ ચાલે છે હોં..!’

‘ સાહેબ, તમારા પર ગયુ છે! ચાલો હવે…. નહીંતર ગફુર પણ છટકી જશે..’

અને બંને કમિશ્નર સાહેબના હુકમની પરવા કર્યા વગર ગુફરુ પાસે ચાલી નીકળ્યા.

ક્રમશઃ

( શું ગફુર પાસેથી એ માણસની કોઈ જાણકારી મળશે ખરી? માહિતી મળશે તો એ માણસ પકડાશે ખરો? આવતા અઠવાડિયે આ તમામ રહસ્યો પરથી પરદો ઉઠી જશે. )

ભાગ – ૧ વાંચવા અહીં  ક્લિક કરો

Dark Secrets ; સર, આ તો મરી ગયો છે. લાશ છે આ લાશ !

અમદાવાદ શહેર બેવડી ગરમીથી તપી રહ્યું હતું. એક તો શહેરમાં હમણા જ થયેલા લઠ્ઠાકાંડને કારણે જાગી ઉઠેલા જનાક્રોશની ગરમી હતી અને બીજી લઠ્ઠાકાંડમાં માર્યા ગયેલા લોકોની ચિતાની ગરમી. પણ અકોલી પોલીસ સ્ટેશનના ઈન્સપેકટર ઘેલાણીને આ બેય કરતા આકાશમાંથી વરસી રહેલી ઉનાળાની ગરમી વધારે અસહ્ય લાગતી હતી. પહેલી બંને ગરમીની ચિંતા કર્યા વગર એ પોલીસ સ્ટેશનના જન્મ સાથે જ જન્મેલા અને ખખડધજ થઈ ગયેલા પંખા નીચે નસકોરા બોલાવી રહ્યાં હતા. એમના પગ ટેબલ પર હતા અને હાથ અકાળે વધી ગયેલી ફાંદ પર. ટેબલ પર પગ ઉપરાંત કેટલીક ફાઈલો પણ પડી હતી. એના પર આછી આછી ધૂળની રજાેટી બાજી ગઈ હતી. બાજુમાં બે ત્રણ મોટા કબાટો હતા. એના બારણા તોડીને ફાઈલો બહાર ડોકાઈ રહી હતી અને કબાટના માથે પણ ફાઈલોના ત્રણ ચાર થર હતા. એવું લાગતું હતું જાણે કોઈ પ્રેગ્નેન્ટ વુમન માથે ત્રણ બેડા લઈને ઉભી છે અને એનો ભાર હળવો કરવા આજીજી કરી રહી છે. પણ ઘેલાણીને આરામ અને આળસ આડેથી ફુરસત મળે તો એ હેલ ઉતારેને?

ગરમીની ચિંતા કર્યા વગર એ પોલીસ સ્ટેશનના જન્મ સાથે જ જન્મેલા અને ખખડધજ થઈ ગયેલા પંખા નીચે નસકોરા બોલાવી રહ્યાં હતા. એમના પગ ટેબલ પર હતા અને હાથ અકાળે વધી ગયેલી ફાંદ પર. ટેબલ પર પગ ઉપરાંત કેટલીક ફાઈલો પણ પડી હતી. એના પર આછી આછી ધૂળની રજાેટી બાજી ગઈ હતી.

ઈન્સપેકટરના નસકોરાએ પંખાના કિચુડાટ સાથે બરાબરનો તાલ જમાવી દીધો હતો. ઉંઘગાડીએ પાંચમાં ગીયરની પીકઅપ પકડી હતી ત્યાંજ એમના ટેબલ પર પડેલું ટેલીફોનનું ડબલું રણકી ઉઠ્યુ. ઘેલાણીની ઉંઘ ઉડી ગઈ. પણ એમણે આંખો ના ખોલી. મોં કટાણું કરીને બુમ મારી, ‘અલ્યા, નાથુ! ક્યાં મરી ગ્યો? આ કોણ નવરી બજાર છે, જો તો જરા! આ બપોરની ઉંઘ ખરાબ કરનારને સજા થાય એવોય કોઈ કાયદો હોવો જાેઈએ હોં…’

ત્યાંજ હવાલદાર નાથુદેવાનંદની સ્ટાઈલમાં દોડી આવ્યો અને શાહરૂખના અવાજમાં બોલ્યો, ‘ફિકર નોટ સાહેબ! મૈં હું ના!’ નાથુએ ફોન ઉપાડ્યો અને લહેકાથી બોલ્યો, ‘હેલ્લો.. અકોલી પોલીસ સ્ટેશન.’ પણ સામેનો અવાજ સાંભળતા જ એણે ફોન ઈન્સપેકટર સાહેબને ધરી દીધો,‘લો, સાહેબ!’

‘અલ્યા, મે તને કેટલીવાર કીધુ છે નવરા લોકોના ફોન મને નહીં આપવાના.’

નાથુએ તરત જ ફોનના રિસીવર પર હાથ દાબી દીધો અને દબાતા અવાજે બોલ્યો, ‘ સાહેબ, નવરાનો જ ફોન છે. એટલે કે મરાઠીમાં ‘નવરા’નો. આપણા ધણીનો. અને ગુજરાતીમાં એને નવરો કહેશો તો આપણે બંને નવરા થઈ જઈશું. કમિશનર સાહેબનો ફોન છે.’
ઘેલાણીએ ઝ૫ટ મારીને ફોન લઈ લીધો,‘ યેસ, સર! હા..સર! ચોક્કસ સર..જય હિન્દ સર.’

ફોન મુકતા જ એ તાડુક્યા,‘આ લઠ્ઠાકાંડે તો ભઈ હદ કરી છે. જમીને બે કલાક સુવાય નથી દેતા. સાહેબે સૂચના આપી છે કે દરેક પોલીસ સ્ટેશનના ઈન્સપેકટરોએ અગત્યના ચેકપોઈન્ટ સંભાળી લેવા.’

‘ સરસ તમે કયા ચેકપોઈન્ટ પર છો? ’

‘ મારામાં સાહેબને વિશ્વાસ જ નથી.’ ઈન્સપેક્ટરે ફાંદ પર હાથ ફરેવતા ફેરવતા બગાસુ ખાધુ, ‘સાહેબનો આદેશ છે કે આપણે બંને એ પોલીસ સ્ટેશન છોડીને ક્યાંય નથી જવાનું.’

‘ એ તો સારુ કહેવાય સર! તમે ત્યાં આમ લાંબા થઈને ઉંઘી ના શકત!’

‘ તું આમ ને આમ વાતો કરતો રહીશ તો હું અહીં પણ લાંબો નહીં થઈ શકું.’

‘તે નથી જ થવાનું લાંબા. ચાલો બહાર જઈને ચા પી આવીએ.’

‘તે સાંભળ્યુ નહીં! કમિશ્નર સાહેબે સ્પષ્ટ સૂચના આપી છે કે કોઈ પણ ભોગે આપણે પોલીસ સ્ટેશન નથી છોડવાનું!’

‘અરે,પણ આપણે ક્યાં લંડન જવુ છે.સામે જ તો છે કીટલી.’ નાથુની જીભમાંથી ચાની તલબ ટપકી પડી.

‘ના, નાથું. સવારથી મારી આંખ ફરકે છે. આપણે સાહેબની સૂચના અવગણીયે અને કંઈક ના થવાનું થાય તો. આજે શી ખબર કેમ પણ મનમાં શંકાઓ જાગે છે. સિક્સ્થ સેન્સ યુ નો! ’

‘અરે, ફિકર નોટ સાહેબ! મૈં હું ના! ચાલો, આ તો થોડા ફ્રેશ થવાય. બાકી ચા અહીં ક્યાં નથી આવતી.’

નાથુએ પરાણે સાહેબને ઉભા કર્યો. જેવા એ બહાર પગ મુકવા જતા હતા ત્યાંજ બિલાડી આડી ઉતરી. ઘેલાણી રોકાઈ ગયા, ‘ હવે તો ના જ જવાય બીલાડી આડી ઉતરી..’

‘અરે… સાહેબ હવે બીલાડીથી બહાર ના જવાય. તમે એને આડા ઉતર્યા છો એટલે જાેખમ એને છે. એ તો આજે પતિ જવાની’ નાથુહળવેકથી બોલ્યો અને એમને ચાની કીટલી તરફ દોરી ગયો.

ચાની કીટલી પર ઉભા ઉભા ઈન્સપેક્ટર બળાપો કાઢી રહ્યાં હતા, ‘નાથુઆ નોકરીમાં આટલા વરસ થયા. આટલા વરસમાં આપણી ઉંમર વધી, ફાંદ વધી પણ સાલી શાખ ના વધી.’

‘ તે ક્યાંથી વધે? ’ નાથુબબડ્યો, ‘ આપણે ઉંમર અને ફાંદ વધારવા સિવાય કોઈ કામ કર્યુ છે તે શાખ વધે? આજ સુધી એકેય મોટો ગુનેગાર પકડ્યો છે તે આપણને જશ મળે?’

‘ કામ તો ઘણા કર્યા છે નાથુ. પણ આ હાથમાં ભગવાન જશરેખા દોરવાનું જ ભુલી ગયો છે.’

‘ભુલી નથી ગયો, ફાંદ પર હાથ ફેરવી ફેરવીને તમે એ ભુંસી નાંખી છે.’

‘ સારુ, હવે બહું વાયડીનો ના થા… નહીંતર દઉં છું અવળા હાથની..’ ઘેલાણીએ અડબોથ ઉગામી ત્યાંજ એક અજબની ઘટના બની ગઈ. એક આધેડ વયનો, સુકલકડી માણસ ઘેલાણી અને નાથુની બરાબર સામે આવીને ઢળી પડ્યો. એ એવી રીતે પછડાયો હતો કે નાથુના હાથમાંથી ચાનો કપ પડી ગયો. નાથુગાળ કાઢવા જતો હતો પણ એની હાલત જોઈ એ ગાળ ગળી ગયો. પેલા માણસના શ્વાસ રૂંધાઈ રહ્યા હતા. એના મોઢામાંથી લીલ્લુછમ્મ ફીણ નીકળી રહ્યું હતું. ઘેલાણી પણ ચોંકી ગયા હતા. એ એની સામે તાકીને જાેઈ રહ્યાં. એના ચહેરા પર જમણા ગાલે એક મસો હતો. એને જાેતા જ એમને લાગ્યુ કે આ માણસને એમણે પહેલા ક્યાંક જોયો હતો? પણ અત્યારે એને ક્યાં જાેયો હતો એ વિચારવા કરતા એને ક્યાં મોકલવો એ વધારે મહત્વનું હતું. પણ પરિસ્થિતી પારખી ઘેલાણીએ બુમ મારી, ‘ કોલ ધી એમ્બ્યુલેન્સ.’

એક આધેડ વયનો, સુકલકડી માણસ ઘેલાણી અને નાથુની બરાબર સામે આવીને ઢળી પડ્યો. એ એવી રીતે પછડાયો હતો કે નાથુના હાથમાંથી ચાનો કપ પડી ગયો. નાથુગાળ કાઢવા જતો હતો પણ એની હાલત જોઈ એ ગાળ ગળી ગયો. પેલા માણસના શ્વાસ રૂંધાઈ રહ્યા હતા. એના મોઢામાંથી લીલ્લુછમ્મ ફીણ નીકળી રહ્યું હતું.

થોડી જ વારમાં આખુયે વાતાવરણ એમ્બ્યુલન્સની સાયરનથી ભરાઈ ગયું. ભીડતો પહેલેથી જામી જ હતી. પણ એમ્યુલન્સે એને બમણી કરી દીધી.બધા આખો તાલ રસ પૂર્વક જોઈ રહ્યાં હતા.

એમ્બ્યુલેન્સમાંથી મેડિકલ ટીમ નીચે ઉતરી. એક ડોક્ટરે પેલા માણસને તપાસ્યો અને ઈન્સપેક્ટર સામે જોઈને કહ્યુ, ‘ સર, આને બ્રેઈન હેમરેજ થઈ ગયું છે. આ તો મરી ગયો છે. લાશ છે આ લાશ ’

‘ ધ્યાનથી જુઓને જરા જીવ હોય તો કદાચ!’

‘ સાહેબ, કોઈ સવાલ જ નથી. છતા અમે એને પોસ્ટમોર્ટમ માટે હોસ્પીટલ તો લઈ જ જઈએ છીએ.’

એમ્બ્યુલેન્સ ગઈ પણ ભીડ જવાનું નામ નહોતી લેતી. નાથુભીડ વીખેરવા લાગ્યો, ‘ ચાલો, ચાલો બધા નીકળો અહીંથી… ચાલો ભાગો..’ ત્યાં સુધી ઘેલાણી કોઈક વિચારમાં પડી ગયા હતા. અત્યારે એમનો હાથ ફાંદ પર નહોતો પણ કપાળ પર હતો. એ માણસ… એ માણસ…. ક્યાં જોયો છે એને?

‘ સાહેબ, આખુ મુડ ભાંગી ગયું! ચાલો બીજી એક એક ચા થઈ જાય.’ નાથુનો અવાજ સાંભળી સાહેબ વિચાર તંદ્રામાંથી બહાર આવ્યા. નાથુએ કીટલીવાળા સામે જોયુ. બે ચા આવી ગઈ. ઘેલાણી ચાની ચુશ્કી લેતા લેતા બોલ્યા, ‘ નાથુ, મારુ મન કહી રહ્યું છે કે અહીં જરૂર કંઈક રંધાયુ છે..’

‘હા, સાહેબ સાચી વાત છે. ગઈકાલે અહીં લગ્ન હતા. જમણવારનું રસોડું આ કીટલીની પાછળ જ હતું.’

‘ ડોબા હું એમ નથી કહેતો! હું તો એમ કહું છું કે આ માણસ બેભાન થઈને ઢળી પડ્યો એમાં મને કંઈક શંકા જાય છે. અને હવે આપણે ફટાફટ પોલીસ સ્ટેશને જવું જાેઈએ. સાહેબનો ઓર્ડર યાદ છે ને?’

‘ ફિકર નોટ સાહેબ! મૈં હું ના.’

બંને કપ મુકીને પોલીસ સ્ટેશન તરફ જઈ રહ્યાં હતા ત્યાંજ ઘેલાણીની નજર પેલો માણસ ઢળી પડ્યો હતો એ જગ્યા પર પડેલા એક પાકીટ પર ગઈ. એ નાથુને કહે એ પહેલા જ નાથુએ કહ્યુ, ‘ સાહેબ, જુઓ ત્યાં પેલા બિચારા ગરીબડા માણસનું પર્સ પડી ગયુ છે.’

બંને સ્થળ પર ગયા. નાથુપાકીટ ઉપાડતા બોલ્યો, ‘ જોઈએ તો ખરા બિચારાનું કોઈ કોઈ સરનામુ કે ફોન નંબર મળે તો એના ઘેર જાણ કરીએ. બિચારો મરી ગયો છે. સરનામાના અભાવે લાશ રઝળશે નહીંતર.’

‘હા, સાચી વાત છે. જો કંઈ મલે તો.’ ઘેલાણીએ નાથુની વાતમાં સૂર પુરાવ્યો.

નાથુએ પાકીટ ફંફોસવા માંડ્યુ. એક બે અને ત્રણ મોટા ખાનાઓ જાેઈ લીધા. એમા એક રૂપિયો તો શું એક કાગળનો ટુકડોય ના મળ્યો. નાથુબબડ્યો, ‘ સાહેબ, આ તો ખરો માણસ લાગે છે. પર્સમાં કશું છે જ નહીં.’ બબડતા બબડતા એણે બીજા ખાના જાેયા. છેક અંદરના ખાનામાંથી એને એક કાગળ મળ્યો. એણે કાગળ ખોલીને વાંચવા માંડ્યો. શબ્દો આંખમાં રોપાતા જ એને એકસોને એંસી વોલ્ટનો કરંટ લાગ્યો હોય એમ પાકીટ એના હાથમાંથી પડી ગયું. એ ચીસ પાડી ઉઠ્યો,‘અરે,આ કેવી રીતે બને?’

ઈન્સપેક્ટરે તરત જ એના હાથમાંથી કાગળ લઈ લીધો અને વાંચવા માંડ્યા. કાગળમાં એ બંનેના પૂરા નામ અને સરનામા લખ્યા હતા. એમની અને નાથુની જન્મ તારીખ, નોકરીમાં જોઈન્ટ થયાની તારીખ. પત્નીનું નામ, બાળકોના નામ, બધું જ લખ્યુ હતું. ઘેલાણી પણ ચક્કર ખાઈ ગયા, ‘નાથુઆ તો ગજબ થઈ ગયો. આ કાગળમાં તો આપણા બંનેના નામ, સરનામા સહિત તમામ માહિતી છે. આ અજાણ્યા માણસ પાસે આપણી ડિટેઈલ્સ કેવી રીતે આવી? શા માટે એણે આપણી માહિતી ભેગી કરી હશે?’

ઈન્સપેક્ટરે તરત જ એના હાથમાંથી કાગળ લઈ લીધો અને વાંચવા માંડ્યા. કાગળમાં એ બંનેના પૂરા નામ અને સરનામા લખ્યા હતા. એમની અને નાથુની જન્મ તારીખ, નોકરીમાં જોઈન્ટ થયાની તારીખ. પત્નીનું નામ, બાળકોના નામ, બધું જ લખ્યુ હતું.

કાગળમાં નજર ખોડીને ઉભેલા નાથુએ વળી નવેસરથી ચીસ પાડી, ‘સાહેબ આપણા નામ, સરનામાં જ નહીં આ જુઓ. આમા તમારા સરનામા નીચે બે વાગીને પાંત્રીસ મીનીટનો સમય લખેલો છે અને મારા સરનામા નીચે બે અને પીસ્તાલીસ મીનીટનો સમય લખેલો છે.’

ઘેલાણીએ પણ એ નોંધ જોઈ, ‘ઓહ…માય ગોડ! મેં તને કહ્યુ હતું ને કે અહીં જરૂર કંઈક રંધાઈ રહ્યુ છે. તું જ ડોબા ગમ્મતમાં લેતો હતો.’
આ વખતે નાથુએ એનો, ‘ફિકર નોટ સાહેબ! મૈ હું ના.’ વાળો તકિયા કલામ ના વાપર્યો. કારણ કે ફિકર તો હવે એને પણ થઈ રહી હતી.
કોણ હશે આ માણસ? શા માટે અમારી ડિટેઈલ્સ ભેગી કરી હશે? પ્રશ્નોના ઘેરાવા વચ્ચે ઉભેલા ઘેલાણી અને નાથુપરસેવે રેબઝેબ થઈ રહ્યાં હતા. અને દૂર એક માણસ એમને જાેઈને મરક મરક હસી રહ્યો હતો.

ક્રમશઃ

(એ લાશ કોની હતી? એના પાકિટમાં આ બંને પોલીસ કર્મીઓના નામ, સરનામા શા માટે રાખવામાં આવ્યા હતા? એ પ્રશ્નોના જવાબ આવતા આવતી કાલે………)