‘મેં એને આ શીશીમાં પુરી દીધી છે. હવે આ ઓરડામાં કોઈનું મોત નહીં થાય… આવતા ગુરુવારે જોજો… કોઈનો વાળ પણ વાંકો નહીં થાય.. અને થાય તો તમારું જુતુ અને મારુ માથુ..’

રીકેપ

(સિવિલ હોસ્પિટલના વોર્ડ નંબર- ૧૩માં દર ગુરુવારે દસ વાગીને પિસ્તાલીસ મિનિટથી દસ વાગીને પંચાવન મિનિટના દસ મિનિટના ગાળામાં એક પેશન્ટનું મૃત્યુ થાય છે. બે ગુરુવાર પછી ત્રીજા ગુરુવારે તો હોસ્પિટલના ચીફ ડોકટર્સની હાજરીમાં આ ઘટના ઘટે છે. કોઈને કંઈ સમજાતું નથી કે આ મોત કેવી રીતે થાય છે. લોકો તરેહ તરેહની વાતો કરે છે. ડો. ભાટિયાનો ડ્રાઈવર કહે છે કે વર્ષ પહેલા મૃત્યુ પામેલી માલતીએ પણ ગુરુવારે એજ સમયે ત્યાં આત્મહત્યા કરી હતી એટલે એનું ત્યાં ભુત થાય છે.
આવામાં એક પત્રકારને અને સિવિલ હોસ્પિટલના ગાર્ડને કંઈક માથાકુટ થાય છે અને કમિશ્નર સાહેબ ઈન્સપેકટર ઘેલાણીને અને નાથુને ત્યાં મોકલે છે. હવે આગળ…..)

***

સવારના પહોરમાં ટ્રાફિક બહું ઓછો હતો. ઈન્સપેકટર ઘેલાણી અને નાથુની જીપ પુરપાટ વેગે શહેરની સિવિલ હોસ્પિટલ તરફ આગળ વધી રહી હતી. ઘેલાણી હજુ બગાસા ખાઈ રહ્યાં હતા. ‘નાથુ, કમિશ્નર સાહેબ પણ ભારે પક્ષપાતી છે. જેની ડ્યુટી છે એ ઝાલાને એમણે અંગત કામે મોકલ્યો છે અને આપણે એનું કામ કરવા જવું પડે છે.’ ઘેલાણીએ કંટાળા અને ગુસ્સાના બેવડા ભાવ સાથે કહ્યુ.

‘હોય, સાહેબ! કાગડા બધે કાળા જ હોય. એ વાત જવા દો અને એ કહો કે થયું છે શું?’

‘શી ખબર! સાહેબ કહેતા હતા કે કોઈ પત્રકાર અને સિવિલ હોસ્પિટલના ગાર્ડ વચ્ચે માથાકુટ થઈ છે. બાકી તો ત્યાં જઈએ એટલે ખબર પડે.’

‘હોસ્પીટલથી યાદ આવ્યુ સાહેબ! હમણા મારા એક પાડોશી દવાખાને ગયા. ડોકટરને ફરિયાદ કરી કે, સાહેબ! હું વાત કરતો હોઉં છું ત્યારે મને કંઈ દેખાતું નથી! ડોકટરે પૂછ્યુ, આવું ક્યારે ક્યારે થાય છે? તો મહાશયે જવાબ આપ્યો કે, જ્યારે જ્યારે હું ફોન પર વાત કરતો હોઉં ત્યારે ત્યારે આવું થાય છેે.’

ઘેલાણી ખડખડાટ હસી પડ્યા. એમને ખબર હતી કે નાથુએ એમનું મુડ હળવું કરવા જ આ જાેક કીધી છે. એમણે નાથુની પીઠમાં ઘબ્બો માર્યો, ‘તું યે યાર મજાનો માણસ છે. પણ આ કમિશ્નરનું ટેન્શન છે.’

નાથુએ જવાબમાં એનો તકિયા કલામ ફટકારી દીધો, ‘ફિકર નોટ સાહેબ! મૈ હું ના!’

વાતો વાતોમાં સિવિલ હોસ્પિટલ આવી ગઈ. બહાર ગેટ પર ભારે ભીડ હતી. પોલીસની ગાડી જાેઈને ભીડ આધી પાછી થઈ ગઈ. જીપ ગેટમાં પ્રવેશી. અંદરનું દૃશ્ય જોઈને ઘેલાણી ડઘાઈ ગયા. કમિશ્નર સાહેબે તો માત્ર એક પત્રકાર અને ગાર્ડ વચ્ચેના ઝઘડાની વાત કરી હતી. અહીં તો અડધું મિડિયા હાજર હતું.

પ્રેસની ભીડને ચીરતા એ આગળ વધી રહ્યાં હતા ત્યાંજ એક યુવાન એમની સામે આવીને ઉભો રહી ગયો, ‘ગુડ મોર્નિગ સર! ’
ઘેલાણીએ સામે જાેયું. સવાર સમાચારનો પત્રકાર જીગર પટેલ સામે ઉભો હતો, એ તરત જ જીગરને સાઈડમાં લઈ ગયા, ‘જીગર શું છે આ બધું? કયા પત્રકારને ગાર્ડ જાેડે બબાલ થઈ છે? અને આટલી બધી ભીડ કેમ છે? આ બધી ચેનલો વાળા કેમ ભેગા થયા છે?’
‘સર, મારે જ અહીંના ગાર્ડ જોડે માથાકુટ થઈ છે. અને વાત એમ છે કે મને મારા સુત્રો દ્વારા માહિતી મળી છે કે આ હોસ્પિટલના ત્રીજા માળે આવેલા વોર્ડ નંબર -૧૩માં છેલ્લા એકાદ મહિનાથુી દર ગુરુવારે રાત્રે દસ પિસ્તાલિસથી દસ પંચાવન સુધીના ગાળામાં એક વ્યક્તિનું શંકાસ્પદ મૃત્યુ થાય છે. મેં સાંભળ્યુ કે આ વખતે તો ચીફ ડોક્ટરોની ટુકડી પણ હાજર હતી છતાં, બધાની નજર હેઠળ એક માણસ એજ સમયે મરી ગયો. દાળમાં કંઈક કાળું છે. અમુક લોકો કહે છે કે અહીં ભુત થાય છે. અમુક કહે છે કે જોગાનું જોગ છે. હું તપાસ કરવા માટે જ અહીં આવ્યો હતો. એમાં ગાર્ડ જોડે માથાકુટ થઈ ગઈ. એણે મને ડંડો માર્યો અને મારો પિતો છટકી ગયો. મેં મિડિયાને જ અહીં બોલાવી લીધું. ’

‘એવું ના કરાય ભાઈ! એ બિચારો એની ડ્યુટી નિભાવી રહ્યો હતો…..’ ઘેલાણી જીગરને સમજાવી રહ્યાં હતા ત્યાંજ એમનો મોબાઈલ રણક્યો. કમિશ્નર સાહેબનો ફોન હતો. ફોન ઉપાડતા જ કમિશ્નર તાડુક્યા, ‘ઘેલાણી ક્યાં છો તમે? ત્યાં સિવિલમાં તમાશો થઈ રહ્યો છે.’
‘સાહેબ, હું હોસ્પિટલ પર જ છું. બસ હાલ જ પહોંચ્યો.’

‘તો ગમે તેમ કરીને ભીડને અને મિડિયાને વિખેરો. મામલો બહું ગંભીર છે. વાત બહું લીક ના થવી જાેઈએ. મારા પર ઉપરથી ફોન આવી રહ્યાં છે. જરૂર પડે તો બીજી પોલીસ ફોર્સ મંગાવી લો. અને હા, આજથી તમારે અને નાથુએ ત્યાંજ ડ્યુટી કરવાની છે. કંઈ જ ગરબડ ના થાય એનું ધ્યાન રાખજો.’

‘ઓ.કે સર જય હિન્દ!’

***

આખરે ઘેલાણીએ બીજી પોલીસ ફોર્સ બોલાવી ત્યારે માંડ થોડી ભીડ કાબુ થઈ. પણ વાત તો લીક થઈ જ ગઈ હતી. જાેકે હોસ્પિટલની વગને કારણે હજુ લોકલ ચેનલોમાં જ વાત વહેતી થઈ હતી એટલું સારુ હતું. હોસ્પીટલના ચીફ ડોક્ટર્સની હાલત બહું ખરાબ હતી. હોસ્પીટલ ચીફ એન. એમ. ભાટિયા અને બીજા ચાર પાંચ ડોક્ટરો મીટીંગ રૂમમાં બેઠા હતા. ઘેલાણી પણ એમની સાથે હતા. પૂછપરછ દરમિયાન ડો. ભાટિયોએ પહેલા ગુરુવારે થયેલા મૃત્યુથી લઈને ગઈ કાલે જ થયેલા ત્રીજા મૃત્યુ સુધીની તમામ ઘટના ઘેલાણીને સમજાવી દીધી હતી.

ઘેલાણીને વાતમાં રસ પડી રહ્યો હતો. એમણે ડો. ભાટિયાને પૂછ્યુ, ‘શું લાગે છે તમને? શું કારણ હોઈ શકે?’

‘અરે સાહેબ, કારણ ખબર હોત તો આ મૃત્યુ થોડા થાત. પેશન્ટ એકદમ ઓકે હોય છે અને ગુરુવારે જ એ દસ મિનિટમાં શી ખબર શું થાય છે કે એ મરી જાય છે?’

‘ઈન્ટરેસ્ટીંગ….’ ઘેલાણીએ માથુ ઘુણાવ્યુ.

‘સાહેબ, લોકો તરેહ તરેહની વાતો કરે છે. ગઈ કાલે જ મારા ડ્રાઈવરે મને કહ્યુ કે ત્યાં માલતીનું ભુત થતું હશે?’

‘કોણ માલતી?’

‘એક વર્ષ પહેલા માલતી નામની કેન્સર પીડીત સ્ત્રીએ એજ વોર્ડમાં આત્મહત્યા કરી હતી. એ દિવસે ગુરુવાર હતો અને સમય પણ દસ પિસ્તાલીસથી દસ પંચાવન વચ્ચેનો જ હતો.’

‘ઓહ… વેરી ઈન્ટેરેસ્ટીંગ….’ ઘેલાણીનું આશ્ચર્ય બેવડાયુ.

‘સાહેબ, અમે રહ્યાં વિજ્ઞાનના માણસ. આ બધામાં માનતા નથી. આ તો ફક્ત તમારી જાણ ખાતર વાત કરું છું!’ ડો. ભાટીયાએ કહ્યુ. પણ ત્યાં જ ડો. ભાનુશંકર જાેશી તાડુક્યા, ‘નથી કેમ માનતા માનવું પડે. ત્યાં નક્કી માલતીની આત્મા છે. એ જ બધાને મારે છે. આપણે એક જ્યોતિષીને બોલાવીને ત્યાં વીધી કરાવીએ. પછી ત્યાં એક પણ મોત નહીં થાય એ નક્કી છે.’ બીજા ડોકટરઓએ પણ ડો. ભાનુશંકરનો સાથ આપ્યો. મીટિંગ રૂમમાં પણ અફરા તફરી મચી ગઈ. ઘેલાણીએ માંડ માંડ એમને શાંત પાડ્યા, ‘તમે લોકો ચિંતા ના કરો… હું મૃત્યુનો ભેદ ઉકેલીને જ રહીશ…… ’

***

રાતના સાડા બાર થયા હતા. સિવિલ હોસ્પીટલના ત્રીજા માળે આવેલા વોર્ડ નંબર -૧૩ની બારીમાંથી ધુમાડો નીકળીને રાતના અંધારાના આગોશમાં સમાઈ રહ્યો હતો. બહારની તરફ ઉઘડેલી કાચની બારીઓ પર પડતા આગની જ્વાળાઓના પ્રતિબિંબ પરથી સ્પષ્ટ દેખાઈ રહ્યું હતું કે અંદર કંઈક ચાલી રહ્યું છે.

નીચે ગ્રાઉન્ડમાં જીપ પાસે બેઠેલા નાથુની નજર બારી તરફ હતી. ઘુમાડો જોઈને એણે હસતા હસતા ઘેલાણીને કહ્યુ, ‘સાહેબ, આ વિજ્ઞાનના માણસો શું ધતિંગ કરવા માંડ્યા છે. તમે એમને રોક્યા નહીં?’

‘મેં તો ઘણું કહ્યું નાથુ. પણ ડો. ભાટિયા પણ મજબુર છે બિચારા. હોસ્પિટલના મોટાભાગના ડોકટરો એમ માને છે કે વોર્ડ નંબર -૧૩માં માલતીનું ભુત થાય છે. અને એટલે જ આ બધા મૃત્યુ થાય છે. બધાની જીદ હતી એટલે એક જ્યોતિષ પાસે અત્યારે એ લોકો વિધી કરાવી રહ્યાં છે. ડો. ભાટિયાએ મને પણ હાજર રહેવાનું કહ્યું હતું. પણ મને આ બધી વાતોમાં રસ નથી. એટલે હું હાજર ના રહ્યો. ’ ઘેલાણી બોલ્યા ત્યાંજ એક કાળી બિલાડી જીપ પર ઠેકડો મારતી એમના માથમા પર પડી. એ હડબડાઈ ગયા. બિલાડી કુદકો મારીને મ્યાંઉ… મ્યાઉં કરતી અંધારામાં ગાયબ થઈ ગઈ.

નાથુઅને ઘેલાણી આશ્ચર્યથી એક બીજા સામે જાેઈ રહ્યા.

***

રાતનો દોઢ વાગ્યો હતો. એક જ્યોતિષ ‘ઓમ ઐં હિં ક્લીં કાલકાયે નમઃ …… ઓમ ઐં હિં ક્લીં કાલકાયે નમઃ ના જાપ કરતો કરતો એક મોટા વાસણમાં લોબાન બાળીને વોર્ડ નંબર -૧૩માં ઘુમી રહ્યો હતો. ચારે દિશામાં ઘુમીને એ નીચે બેઠો. નીચે બેસી એણે એક શીશીનું બુચ ખોલ્યુ અને હવનની રાખ લઈ એમાં નાંખીને બુચ બંધ કરી દીધુ. પછી એક લીંબુ અને એક કાળી ઢીંગલીને નાડાછડીથી બાંધીને મંત્ર બોલતા બોલતા ખાટલાના પાયે બાંધી દીધી. ફર્શ પરથી ઉભો થઈ એ ખડખડાટ હસતા બોલ્યો, ‘હા… હા… હા… વંતરી બહું નાટક કરતી હતી. પણ હું કોણ, પંડિત દુર્ગાશંકર. આવી તો કંઈક માલતીને મારી પાનીએ બાંધીને ફરું છુ. હા… હા…હા…. પણ હવે તમે ચિંતા ના કરો ડોકટર સાહેબ. મેં એને આ શીશીમાં પુરી દીધી છે. હવે આ ઓરડામાં કોઈનું મોત નહીં થાય… આવતા ગુરુવારે જોજો… કોઈનો વાળ પણ વાંકો નહીં થાય.. અને થાય તો તમારું જુતુ અને મારુ માથુ…… અરે મારુ ધુણવું લાજે સાહેબ….’ ઓરડામાં ઉભેલા ડોકટરોને હાશકારો થયો.

***

ગુરુવારનો દિવસ હતો. હોસ્પિટલનો માહોલ આજે બહું ગંભીર હતો. સમગ્ર સ્ટાફની નજર ઘડિયાલ પર હતી. બધા રાતનો ઈન્તજાર કરી રહ્યાં હતા. જે ડોકટરોએ ભેગા મળીને દુર્ગાશંકર જ્યોતિષ પાસે વિધી કરાવી હતી એ બધા આનંદમાં હતા. અને આવનારા સમયની રાહ જોઈ રહ્યાં હતા. એ સાબિતી માટે કે પોતે સાચા છે. આ જગતમાં ભુત હોય છે. જ્યારે જે ડોકટરો આ બધી વાતમાં નહોતા માનતા એ અંધશ્રદ્ધાળું ડોકટરોને ક્યારે અવળા હાથની પડે છે એનો ઈન્તજાર કરી રહ્યાં હતા.

રાતના નવ વાગ્યાથી જ ન્યુઝ ચેનલો વાળા આવી ગયા હતા. પોલીસ બંદોબસ્ત સખત હતો. કોઈને ૧૩ નંબરના વોર્ડ સુધી ન જવા દેવા એવો ઓર્ડર હતો. બધા જ હોસ્પિટલના પ્રાંગણમાં ઉભા હતા. ડો. ભાટિયા એમની કેબિનમાં ઉભા ઉભા ઘડિયાલ તરફ તાકી રહ્યાં હતા. એમના મનમાં ભારે અજંપો હતો. એ ઈચ્છતા હતા કે ભલે અંધશ્રદ્ધા સાચી ઠરે પણ હવે કોઈનું મૃત્યુ ના થવું જોઈએ. એમને બીજી એક એ વાતનો પણ અજંપો હતો કે મોહન નામનો જે પેશન્ટ વોર્ડ નંબર-૧૩માં એડમિટ હતો એને આ બાબત અંગે કંઈ ખ્યાલ જ નહોતો. એ અને એની પત્ની બીચારા ગઈ કાલે જ ગામડેથી આવ્યા હતા. અભણ હતા. મોહનની હાલત થોડી ગંભીર હતી એટલે એને લાઈફ સપોર્ટ સિસ્ટમ હેઠળ વોર્ડ નંબર -૧૩માં દાખલ કર્યો હતો.

આ ઘટનાથુી વાકેફ હોય એવો કોઈ દર્દી વોર્ડ નંબર -૧૩માં દાખલ થવા તૈયાર નહોતો. અને જ્યોતિષની વિધી કર્યા બાદ શું થાય છે એ જાેવા એક પેશન્ટ દાખલ કરવો પડે એમ જ હતો. એટલે મોહનને દાખલ કરાયો હતો. ડો. ભાટિયાને એમની જાત પર નફરત થતી હતી કે એમણે એક નિર્દોષ પેશન્ટનો જીવ જાેખમમાં મુક્યો હતો. પણ એમની પાસે બીજાે કોઈ રસ્તો પણ નહોતો.

સાડા દસ વાગી ગયા હતા. ઈન્સપેક્ટર ઘેલાણી અને નાથુપણ ભારે ઉત્સુક હતા. ડોકટરો એમનું કામ કરી રહ્યાં હતા. ઘેલાણીની ટીમે એમનું પ્લાનીંગ કરી રાખ્યુ હતું. વોર્ડ નંબર -૧૩ની અંદર પાંચ સી.સી.ટી.વી કેમેરા લગાવી દીધા હતા. એના દરવાજા પર , બહારની આખી ગેલેરીમાં, બારી પર, અને બહારની સાઈડની દીવાલો પર પણ બીજા કેમેરા ગોઠવાયા હતા. સિવિલ ડ્રેસમાં સજ્જ પોલીસો પણ હોસ્પિટલમાં ઘુમી રહ્યાં હતા.

બરાબર દસ વાગીને પિસ્તાલીસ મિનિટ થઈ. પાંચેય ડોકટરો સતર્ક થઈ ગયા. વોર્ડ નંબર-૧૩માં સૂતેલા મોહનનું ચેક અપ કરવામાં આવ્યુ. પરિસ્થિતી એકદમ નોર્મલ હતી. ઘેલાણી અને નાથુપણ ત્યાંજ ઉભા હતા.

ક્ષણો પહાડ જેવી ભારેખમ વીતી રહી હતી. એક એક મિનિટે દર્દીનું ચેકઅપ થઈ રહ્યુ હતું. દસ સુડતાલીસ, દસ અડતાલીસ, દસ ઓગણસપચાસ. ઘડિયાલનો કાંટો આગળ વધી રહ્યો હતો. ડો. ભાટિયાના ચહેરે સૌથી વધારે પરસેવો હતો. આજે જો કંઈ થઈ ગયું તો ….? વિચાર માત્રથી એ થથરી ગયા.

નવ મિનિટ પસાર થઈ ચુકી હતી. મોહન નોર્મલ જ હતો. ડોકટરોના ચહેરા પર થોડુંક હાસ્ય આવ્યુ. ઘેલાણી અને નાથું પણ રોમાંચિત થઈ ગયા હતા. હવે માત્ર એક મિનિટ બાકી હતી. બસ એક મિનિટ પસાર થઈ જાય એટલે વાત પુરી….

હવે નજર સેકન્ડ કાંટા પર હતી. અડધી મિનિટ થઈ પસાર થઈ ગઈ. છ પર આવેલો સેકન્ડ કાંટો એનો રાઉન્ડ પૂરો કરવા આગળ વધ્યો એ સાથે જ પલંગ પર સુતેલા મોહનની ડોક એક તરફ નમી પડી. એની વેન ડોકટર ભાટિયાના હાથમાં જ હતી. એમણે તરત જ ચીસ પાડી, ‘ઓહ માય ગોડ…. હી ઈઝ ગોન…. આ તો મરી ગયો….’ આખા ઓરડામાં એક સોપો પડી ગયો. હાજર રહેલા સૌની આંખો પહોળી થઈ ગઈ. એ વખતે જ બારીમાં કંઈક પડવાનો અવાજ આવ્યો. બધાની નજર બારી તરફ ગઈ. સી.સી.ટી.વી કેમેરો પડી ગયો હતો. અને એક ઘુવડ અંધારામાં વિલીન થઈ રહ્યું હતું. બધાના ચેહરા વિલાઈ ગયા હતા.

ક્રમશઃ

(આટલા બધા ડોકટરો અને પોલીસની હાજરીમાં. સી.સી.ટી.વી કેમેરા હોવા છતા, જ્યોતિષી વિધી કરાવી હોવા છતા ચોથુ મૃત્યુ થઈ ગયુ. શું ઘેલાણી આ અગોચર મૃત્યુનું ગુંચળું ઉકેલી શકશે. જોઈશું આવતા ભાગમાં)

DARK SECRETS
Dark Suspense । પ્રકરણ – ૧ । વોર્ડ નંબર – ૧૩ । રાજ ભાસ્કર

Dark Suspense । ward no 13 | શહેરની સિવિલ હોસ્પિટલમાં વોર્ડ નંબર – ૧૩માં દર ગુરૂવારે એક નિશ્ચિત સમયે મોત થતુ હતુ. શું અહીં ભુત હતું? વાંચો એક સસ્પેન્સ કથા…

‘માનો ના માનો માલતીની આત્માં ત્યાં ભટકે છે અને એ જ આ બધી હત્યાઓ કરી રહી છે. તમારે કોઈ જ્યોતિષીને
બોલાવીને એની આત્માને ત્યાંથી કાઢવી પડશે. ’

ગુરુવારનો દિવસ હતો. રાતના દસ વાગીને પિસ્તાલીસ મિનિટ થઈ હતી. શહેરની સિવિલ હોસ્પિટલનો માહોલ આજે બહું તંગ હતો. હોસ્પિટલના પાંચ ચીફ ડોક્ટર્સની ટુકડી ત્રીજા માળે આવેલા વોર્ડ નંબર – ૧૩ ના મોટા ઓરડામાં ઉભા ઉભા ધડકતા હૃદયે આવનારા સમયની રાહ જોઈ રહ્યાં હતા. આખા ઓરડામાં પીન ડ્રોપ સાઈલેન્સ હતું. ઘડિયાલની ટીક ટીક પણ ઘોંઘાટ જેવી લાગી રહી હતી. જોકે આખો મદાર આ ઘડિયાલ અને એની ટીક ટીક પર જ હતો. બધાની નજર ઘડિયાલના કાંટાઓ પર હતી.

આ વોર્ડ લાઈફ સપોર્ટ સિસ્ટમની ફેસેલિટિઝ ધરાવતો સ્પેશિયલ રૂમ હતો. ક્રિટિકલ કંડિશન ધરાવતા પેશન્ટને અહીં દાખલ કરવામાં આવતો હતો. અત્યારે પણ એક પેશન્ટ અહીં સુતો હતો. એની તબિયત ઘણી સારી હતી પણ છતાંયે ઉપસ્થિત તમામે તમામ ડોકટરોને લાગી રહ્યું હતું કે જાણે યમરાજ આ ઓરડામાં પ્રવેશી ચુક્યા છે અને એને ઉપાડે એટલી જ વાર છે.

સાત મિનિટ હેમેખેમે પસાર થઈ ગઈ. દસ વાગીને બાવન મિનિટ થઈ ગઈ હતી. હવે માત્ર ત્રણ મિનિટનો ખેલ હતો. સાત મિનિટમાં કોઈએ ઘડિયાલના કાંટાઓ પરથી નજર હટાવી નહોતી.

હવે માત્ર બે મિનિટ હતી. ત્યાંજ શી ખબર ક્યાંથી એક કાળી બિલાડી કુદીને પેશન્ટ રામજીભાઈના ખાટલા નીચે ઘુસી ગઈ. ડોક્ટરોને થયું પત્યુ, કાળ એનો ખેલ ખેલી ગયો. એમણે અન્ય ડોકટર સામે પ્રશ્ન સૂચક દ્રષ્ટીએ જોયુ. ડોકટરે જવાબ આપ્યો, ‘સર, કોઈ પ્રોબ્લેમ નથી. પેશન્ટ એકદમ નોર્મલ છે. અને હવે પછીની મીનીટો તો શું પણ દિવસો સુધી એને કંઈ થાય એવી શક્યતા નથી.’

ડોક્ટર્સની નજર પાછી ઘડિયાલ પર ચોંટી ગઈ હતી. હવે માત્ર એક જ મિનિટની વાર હતી. બરાબર એ જ વખતે હોસ્પીટલના ટોપ ફ્લોરના ટેરેસ પરની ટાંકી પર બેઠેલું એક ઘુવડ ઉડતું ઉડતું ત્રીજા માળના વોર્ડ નંબર – ૧૩ની બારી પર આવ્યુ અને બેસી ગયું. ત્યાંજ રામજીભાઈના બેડ આગળ ઉભેલા ડો. હિમાંશુંએ રાડ પાડી, ‘સર, પેશન્ટને કંઈ થઈ ગયું છે.!’

પાંચે પાંચ ચીફ ડોક્ટર્સ ત્યાંજ ઉભા હતા. હોસ્પિટલના ચીફ ડોક્ટર એમ.એન. ભાટિયા સાહેબે પેશન્ટની વેઈન પકડીને પલ્સ તપાસી. અને બીજી જ ક્ષણે એમના હાથમાંથી પેશન્ટનો હાથ પડી ગયો. પેશન્ટના ધબકારા બંધ થઈ ગયા હતા અને એમના ધબકારા તેજ. એ ધીમા પણ ફાટેલા અવાજે બોલ્યા, ‘ઓહ…. માય ગોડ! હિ ઈઝ ડેડ….’

એમનો અવાજ અવાજ મટીને એટમ બોમ્બ બની ગયો. ત્યાં હાજર તમામે તમામની ચીસ ફાટી ગઈ, ‘વ્હોટ?’

ચીસ પડી અને સમી એટલા ગાળામાં બારીમાં બેઠેલું ઘુવડ ઉડીને આકાશના અંધારામાં ગાયબ થઈ ગયું હતું અને પેલી કાળી બીલાડી પણ ક્યાંય દેખાતી નહોતી.

***

શહેરની સિવિલ હોસ્પિટલમાં બરાબર એક મહિનાથી એક ગજબની ઘટના ઘટી રહી હતી. હોસ્પિટલના ત્રીજા માળના વોર્ડ નંબર – ૧૩માં દર ગુરુવારે એક મૃત્યુ થતું હતું. અને એ પણ ચોક્કસ સમયગાળા વચ્ચે જ. દર ગુરુવારે રાત્રે દસ વાગીને પિસ્તાલીસ મિનિટથી દસ વાગીને પંચાવન મિનિટ સુધીની દસ મિનિટમાં એક પેશન્ટ ગુજરી જતો. પહેલો પેશન્ટ ગુજર્યો ત્યારે કોઈએ આ વાતની નોંધ નહોતી લીધી. પણ બીજા ગુરુવારે રાત્રે દસ વાગીને પચાસ મીનિટે જ્યારે બીજો પેશન્ટ મૃત્યુ પામ્યો ત્યારે વોર્ડમાં કાનાકુસી થવા લાગી હતી. એકદમ નોર્મલ પેશન્ટ કંઈ પણ કારણ વગર ગુજરી જાય એ વાત જ શંકાસ્પદ હતી. ત્રીજા ગુરુવારે પણ એવું જ થયું. બરાબર દસ વાગીને બાવન મિનિટે વોર્ડ નંબર – ૧૩માં એડમિટ અને એકદમ નોર્મલ કંડિશન ધરાવતા એક પેશન્ટનું મૃત્યુ થઈ ગયું.

એક સાથે ત્રણ ત્રણ ગુરુવારે ચોક્કસ સમયે, ચોક્કસ વોર્ડમાં પેશન્ટનું મૃત્યુ થાય એ સામાન્ય વાત નહોતી. વાત આખી હોસ્પિટલ માટે ચર્ચાનો વિષય બની ગઈ. આખરે હોસ્પિટલના ચીફ ડોક્ટરે સ્ટાફના ડોક્ટરોની એક મીટિંગ બોલાવી અને નક્કી થયું કે આ ગુરુવારે પાંચે પાંચ ચીફ ડોક્ટરો સહિત અન્ય ડોકરર્સ સાથે વોર્ડ નંબર – ૧૩માં હાજર રહેવું. જોઈએ કે કેવી રીતે મરે છે પેશન્ટ.

ગુરુવાર આવી ગયો. રાત્રે સાડા દસ વાગ્યાથી ડોકટરો આવી ગયા હતા. ચીફ ડોકટરોએ જાતે રામજીભાઈ નામના પેશન્ટને ચેક કર્યા. રામજીભાઈ એકદમ નોર્મલ હતા. મૃત્યુની કોઈ શક્યતા જ નહોતી. પણ બરાબર દસ વાગીને પંચાવન મિનિટે રામજીભાઈ કોઈ પણ દેખીતા કારણ વગર મૃત્યુ પામ્યા. ડોકટરો હચમચી ગયા. સમજાતું નહોતું કે એક નોર્મલ કંડિશનનો માણસ આમ અચાનક કેમ મરી જાય? એમની આંખો ફાટી ગઈ હતી, મગજ સન્ન થઈ ગયું હતું. સમજાતું નહોતું કે આ કેવી રીતે શક્ય છે?

***

હોસ્પિટલના ચીફ ડોકટરે સામે બેઠલા બીજા ડોક્ટર્સને ઉદેશીને વાત શરૂ કરી, ‘માય ડિયર ફ્રેન્ડસ, ઘટના બહું મોટી છે. ચારે ચાર પેશન્ટના પોસ્ટમોર્ટમ રિપોર્ટ નોર્મલ છે. ઝેર, જંતું જેવું કશું જ નહોતું. ચારે ચારનું નોર્મલ ડેથ હતું. સમજાતું નથી શું થઈ રહ્યુ છે. આખી હોસ્પિટલમાં તરેહ તરેહની ચર્ચાઓ થઈ રહી છે. આપણી હોસ્પિટલ સરકારી હોસ્પીટલ છે. હજ્જારો લોકોની સારવાર આપણા ત્યાં થાય છે. જો કંઈ આડી અવળી વાત વહેતી થઈ ગઈ તો આપણી હોસ્પીટલનું નામ ખરડાઈ જશે. અને લોકો સારવાર માટે આવતા ડરશે. આજે હું અહીં પાંચ ડોકટરોની એક ટુકડી એપોઈન્ટ કરું છું. આજે શુક્રવાર થયો છે. આવતા ગુરુવાર સુધીમાં એ ટુકડી સાથે મળીને આપણે સૌએ શોધી કાઢવાનું છે કે આખરે આવું થાય છે શા માટે? આવતા ગુરુવારે કોઈ પેશન્ટનું મૃત્યુ ના થવું જાેઈએ એ જવાબદારી આપણા સૌની છે. ઘરની વાત ઘરમાં એમ હોસ્પિટલની વાત હોસ્પિટલમાં જ રહે એવું હું ઈચ્છુ છું. એટલે જ આપણે આ બધું કામ અંદરખાને કરવાનું છે, ઓ.કે… ’

‘સર, આ બધું યોગાનું યોગ છે. એમાં આપણે ટેન્શન લેવાની જરૂર નથી. હોસ્પીટલ છે, મૃત્યુ તો થાય જ!’ ડોકટર કાપડિયાએ કહ્યુ.
હોસ્પિટલ ચીફ ડો. ભાટિયાએ એમની સામે જાેઈને કહ્યુ, ‘ડોકટર તમારી વાત સાચી છે કે પણ મૃત્યુ એના નોર્મલ કોર્સમાં થાય તો જ વાજબી છે. પણ અહીં જે થઈ રહ્યું છે એ નોર્મલ નથી. ’

‘યુ આર રાઈટ સર! ’ ડો. વિનાયકે સાહેબની વાતમાં સૂર પુરાવ્યો, ‘ આ મૃત્યુઓ નોર્મલ નથી. જે ચાર પેશન્ટો મૃત્યુ પામ્યા એમનુ મૃત્યુ થવાનું કોઈ કારણ નહોતું. અને તમે કહ્યુ એમ મૃત્યુ વોર્ડ નંબર- ૧૩માં જ, ગુરુવારના દિવસે અને દસ પિસ્તાલીસથી દસ પંચાવન સુધીમાં થાય છે. એટલે વાતમાં કંઈક તો ડાર્ક છે જ.’

‘સાહેબ, કંઈક નહીં. બધું જ કાળુ છે.’ ખૂણામાં બેઠેલા ડો. ભાનુશંકર જાેશીએ કહ્યુ, ‘મને લાગે છે કે આ મૃત્યુનું કારણ સાયન્ટિફિક નથી પણ બીજુ જ કંઈક છે. હું ડોક્ટર ઉઠીને આવી વાત કરું છું એટલે તમને મારી વાત પર હસવું આવશે. પણ મને એમ લાગે છે કે આ બધા મૃત્યુ પાછળ કોઈ કાળી શક્તિનો હાથ છે. મારુ માનો તો એ ઓરડામાં એક સત્યનારાયણ દેવની કથા અને હવન કરાવી દો. બધી જ બલાઓ દૂર થઈ જશે.’

ડોક્ટર કાપડિયાની વાત સાંભળીને અડધા ડોકટરો હસી પડ્યા અને અડધા ડોકટરોએ જીણી આંખ કરી હકારના સૂરમાં માથુ ધુણાવ્યુ. ડો. એમ.એન. ભાટિયાએ એ વાત પર કોઈ ટિપ્પણી ના કરી, એ મુખ્ય વાત પર પાછા ફર્યા, ‘ઓ.કે એ તો જે હોય તે હવે અઠવાડિયામાં જ સામે આવી જશે. આજે આ પાંચ જણની ટુકડીમાં ડો. મનિષ તિવારી, ડો. જીતેશ મકવાણા, ડો. સંજય પટેલ, ડો. ચિરાગ મોદી તથા ડો. કાત્ની સાંગાણીની નિમણુક કરીએ છીએ. હવે આપણે બે દિવસ પછી મળીશું. ત્યારે ચર્ચા કરીશું. યાદ રહે કે વાત બહાર ના જાય. ઓ.કે ગુડ નાઈટ.’

મિટિંગ પુરી થઈ ત્યારે રાતના પોણા બાર થયા હતા. ડો. એમ. એન. ભાટિયા. પાર્કિંગમાં જઈ રહ્યાં હતા ત્યારે અચાનક એમની નજર ત્રીજા માળના વોર્ડ નંબર-૧૩ની બારી પર પડી. એમણે જાેયું કે એક ઘુવડ એ બારી પર બેઠું બેઠું પાંખો ફફડાવી રહ્યું હતું. એમને ડો. ભાનુશંકરની કાળી શક્તિવાળી વાત યાદ આવી ગઈ.

ડ્રાઈવર ગાડી ચલાવી રહ્યો હતો અને પાછળ બેઠેલા ડો. એમ.એને ભાટીયા આ આશ્ચર્યજનક ઘટનાના વિચારોમાં ખોવાયેલા હતા.
‘સાહેબ એક વાત કહું?’ અચાનક ડ્રાઈવરનો અવાજ કાને પડતા એ ચોંક્યા અને બોલ્યા, ‘હા, કહે બાબું! ’

‘સાહેબ, નાનું મોં. મોટી વાત પણ વોર્ડ નંબર -૧૩માં જે કંઈ થઈ રહ્યું છે એમાં મને તો પેલી માલતીનું કારસ્તાન લાગે છે.’

‘કઈ માલતી?’ ડોકટરે આશ્ચર્યથી પુછ્યુ.

‘પેલી ગયા વર્ષે ગુજરી ગઈ એ… ’

‘ગાંડો થઈ ગયો છે તું. મરી ગયેલી માલતીને અને આ મૃત્યુને શું સંબંધ?’

‘છે, સંબંધ છે સાહેબ! તમે ભુલી ગયા હશો પણ મને યાદ છે સાહેબ કે માલતી વોર્ડ નંબર -૧૩માં જ દાખલ હતી અને ત્યાંજ મરી હતી….. ’ બાબુ બોલ્યો એ સાથે જ ડો. એમ.એન. ભાટિયાને માલતીનો ચહેરો યાદ આવી ગયો. માલતિ કેન્સરની પેશન્ટ હતી અને એને વોર્ડ નંબર -૧૩માં દાખલ કરવામાં આવી હતી. છેલ્લા સ્ટેજના કેન્સરથી એ પીડાતી હતી. એનાથુી વેદના સહન નહોતી થતી. અને નાના નાના બાળકોમાં ભરાયેલો જીવ જતો પણ નહોતો. આખરે એક દિવસ એણે વોર્ડ નંબર -૧૩માં જ એની જાતને આગ ચાંપી દીધી હતી. એણે એની જાતને આગ ચાંપી ત્યારે ભાટીયા સાહેબ ત્યાં હાજર જ હતા. એની ચીસો હજુ એમના કાનમાં ગુંજતી હતી, ‘સાહેબ, બચાવી લો મને… સાહેબ! મારે મરવું નથી. મારા દિકરાઓ રઝળી પડશે…. મારે આ દુનિયા નથી છોડવી..’ આખી હોસ્પીટલમાં હાહાકાર મચી ગયો. આ કિસ્સો અખબારમાં પણ ચમક્યો હતો. ડ્રાઈવરને યાદ હતો પણ પોતે ભુલી ગયા હતા.

‘સાહેબ, યાદ આવ્યુ કે નહીં?’ સાહેબને ચૂપ થઈ ગયેલા જાેઈને ડ્રાઈવર બાબુએ કહ્યુ. ભાટિયા સાહેબ થોડા ગભરાઈ ગયા હતા. પણ એ બને એટલી સ્વસ્થતાથી બોલ્યા, ‘હા, યાદ આવ્યુ. પણ એમ તો એ વોર્ડમાં બીજા પણ કેટલાય પેશન્ટો મરી ગયા છે.’

‘પણ સાહેબ, બીજા પેશન્ટો કુદરતી રીતે મૃત્યુ પામ્યા હશે. માલતીનું તો અપમૃત્યુ થયું છે. એને જીવવું હતું. એનો જીવ એના છોકરાઓમાં ભરાઈ રહ્યો છે. અને તમે એ પણ ભુલી ગયા લાગો છો કે માલતીએ ગુરુવારના દિવસે પોણા અગિયાર વાગે જ આપઘાત કર્યો હતો. અને આ બધા મૃત્યુ પણ ગુરુવારે એ જ સમયની આપસપાસ થયા છે. માનો ના માનો માલતીની આત્માં ત્યાં ભટકે છે અને એની આત્મા જ આ બધી હત્યાઓ કરી રહી છે. તમારે કોઈ જ્યોતિષીને બોલાવીને એની આત્માને ત્યાંથી કાઢવી પડશે. ’

ડો. ભાટિયા સાહેબને પરસેવો વળી ગયો. એ કંઈ બોલ્યા નહીં. ગાડી એમના બંગલાના પોર્ચમાં પ્રવેશી. ભાટીયા સાહેબ નીચે ઉતર્યા અને કંઈ પણ બોલ્યા વગર અંદર ચાલ્યા ગયા. બાબુએ ખડખડાટ હસતા હસતા ગાડી વાળી લીધી. એ ઘરે જઈને શાંતિથી ઉંઘી ગયો પણ ડો. ભાટિયાની ઉંઘ હરામ થઈ ગઈ. આંખો મીંચે અને સળગતી માલતી એમની આંખો સામે તરવરી ઉઠતી.

***

સવારના સાડા ચાર વાગ્યા હતા. ઘેલાણી ભર ઉંઘમાં હતા. ત્યાંજ એમનો ચાઈનિઝ મોબાઈલ રણકી ઉઠ્યો. જોર જોરથી વાગતી રીંગથી એમનો આખો બેડરૂમ ધણધણી ઉઠ્યો. એમણે કાને ઓશિકુ દાબતા બાજુમાં સૂતેલી પત્નીને કહ્યુ, ‘અરે, જ રમા! બહાર જાેતો ખરી આ સવાર સવારમાં કોણ બુલ્ડોઝર લઈને આવ્યુ છે સોસાયટીમાં?’

એમના પત્ની પણ ઉંઘમાં હતા. ખીચડીની સિરિયલની હંસાની બીજી આવૃતી જેવી એમની પ્રકૃતિ હતી. એમણે બંને હાથ કાન પર દાબતા કહ્યુ, ‘તમે તો સાવ ડોબાને ડોબા જ રહ્યાં. બુલડોઝર નથી કુકડો બોલે છે. સૂઈ જાવ છાનામાના….’

લગભગ પંદર મીનિટ સુધી રીંગ વાગતી રહી એ પછી ઈન્સપેકટર ઘેલાણી ઉઠ્યા. ત્યારે એમને ખબર પડી કે નહોતુ બુલડોઝર આવ્યુ કે નહોતો કુકડો બોલતો પણ એમનો ફોન રણકી રહ્યો હતો.

એમણે ફોન ઉપાડ્યો અને ઉંઘરેટા અવાજમાં કહ્યુ, ‘હલ્લો… કોણ છે સવારમાં સવારમાં!’

‘ઘેલાણી…. કેમ ફોન નથી ઉપાડતા? નંબર પણ સેવ નથી રાખતા કે શું? હું કમીશનર પી. કે. પંડ્યા બોલું છુ?’

‘બોલો… બોલો સાહેબ! ગુડ મોર્નિગ!’

‘સાંભળો, સિવિલ હોસ્પીટલના ગાર્ડ અને એક પત્રકાર વચ્ચે મોટી તકરાર થઈ છે. તમે તાત્કાલિક ત્યાં પહોંચી જાવ!’

‘પણ સર આટલી વહેલી સવારે? અને આમ પણ અત્યારે ઈન્સપેકટર ઝાલાની ડ્યુટી છે. હું ઘેર છું સર!’

‘ઝાલાને મેં એક અંગત કામે બહાર મોકલ્યા છે. તમે મને ડ્યુટી ના સમજાવો. પોલીસવાળાની ચોવીસ કલાકની ડ્યુટી હોય છે સમજ્યા. હરી અપ… અને નાથુને પણ સાથે લઈ જજો. ઈટ્સ માય ઓર્ડર..’

‘યેસ…સર! જય હિન્દ..’ ઘેલાણીએ ધીમેથી કહ્યુ અને ફોન મુકી દીધો. એ પછીના અડધા કલાક પછી સિવિલ હોસ્પિટલ જવા માટે ઉપડી ગયા હતા. જ્યા એમના જીવનનો એક મોટો કેસ, એક મોટી ઘટના એમની કાગડોળે રાહ જોઈ રહી હતી.

(દર ગુરુવારે ચોક્કસ વોર્ડમાં ચોક્કસ સમયે થતા મૃત્યુનું રહસ્ય શું છે? શું ખરેખર ત્યાં માલતીની આત્મા ભટકે છે કે પછી બીજી જ કોઈ વાત છે? માત્ર ગાર્ડ અને પત્રકારની તકરારના નિવારણ માટે ગયેલા ઘેલાણીના હાથમાં આ કિસ્સો આવશે? શું એ આ રિઅલ ડાર્ક સિક્રેટ્સ પરથી પરદો ઉંચકી શકશે? વાંચો ભાગ – ૨)

***

Dark Suspense Raj Bhaskar | ઘટનાઓ રિવાઈન્ડ થતા જ ઘેલાણીને એક સંવાદ યાદ આવ્યો અને એ ખુરશીમાંથી ઉભા થઈને જોરથી બોલી ઉઠ્યા, ‘યેસ, એજ છે… એણે જ કિડનેપ કરાવ્યુ છે… ’’

રીકેપ –  Dark Suspense

(રસીક ગજ્જરના છોકરાનું અપહરણ થઈ જાય છે. ઘેલાણી અને નાથુને ખબર પડતા એ લોકો ત્યાં જાય છે. પણ રસીક ફરિયાદ કરતો જ નથી. ઘેલાણી એમની રીતે તપાસ કરતા હોય છે ત્યાંજ પાંચમાં દિવસે ખબર આવે છે કે રસીકે પૈસા આપી સમીરને છોડાવી લીધો છે. ઘેલાણીને આ કેસમાં કંઈક રંધાઈ રહ્યુ હોવાની ગંધ આવે છે. એ નક્કી કરે છે કે સમીર ભલે છુટી ગયો પણ એ કિડનેપરને પકડીને રહેશે. હવે જાેઈએ ઘેલાણી કિડનેપરને શોધી શકે છે કે નહીં.)

***

Dark Suspense Raj Bhaskar

‘ નાથુ, જરા એક ચા કહેજેને! અને હા એને કહેજે થોડી કડક બનાવે.’ રાતના આઠ વાગ્યા હતા. જ્યારથી ઘેલાણીએ જાણ્યુ હતું કે સમીર હેમખેમ છુટી ગયો ત્યારથી એમની શાંતિ હણાઈ ગઈ હતી. ત્રણ કલાકમાં એ આઠ ચા પી ગયા હતા અને નવમી મંગાવી રહ્યાં હતા.
‘ના, સાહેબ! હવે હું ચા કહેવા નહીં જાઉં!…બહું થઈ ગઈ ચા આજે….’

‘તું જા નાથું! મારે વિચારવા માટે ચાની જરૂર પડે છે. મારી તબિયતની ચિંતા ના કર!’

‘લો, બોલો! તમને કોણે કહ્યુ કે હું તમારી તબિયતની ચિંતા કરું છું. મને તો સાહેબ ચાના બિલની ચીંતા છે. અને હા તમે ગમે એટલી ચા પીવો. મગજ એમ કંઈ થોડું ચાલે છે. તમે કોઈ દિવસ સાંભળ્યુ છે કે પ્રેટ્રોલથી આખી ટાંકી ફુલ કરાવી દઈએ એટલે ખોટકાઈ પડેલી ગાડી ચાલવા લાગે?’

‘ ના, મેં તો એવું નથી સાંભળ્યુ. પણ તારે મારા મોઢાનુ કંઈ સાંભળવું લાગે છે.’

નાથું ચુપચાપ ચા કહેવા ચાલ્યો ગયો. ઘેલાણીના મગજમાં ફરીવાર ધમધમાટ શરૂ થઈ ગયો. એમની સિક્સ્થ સેન્સ કહી રહી હતી કે સમીરના અપહરણ પાછળ કોઈ મોટી રમત રમાઈ છે. એમના મનમાં અનેક પ્રશ્નો રમી રહ્યાં હતા. કોઈ સાવ ગરીબ એવા એક સુથારના દિકરાનું અપહરણ કરે જ શા માટે? રસીકે કેસ કેમ ના કર્યો? નીલેશભાઈ એ દિવસે અચાનક કેમ સમીરના ઘરે આવી ગયા હતા?
નીલેશભાઈ યાદ આવતા જ એમના મનમાં એક ઝબકારો થયો. ત્યાંજ નાથુઅંદર પ્રવેશ્યો. એમણે નાથુને પુછ્યુ,‘ નાથુતે પેલા નીલેશભાઈનું ઘર જાેયું છે?’

‘હા, સર! ’
‘ તો ચાલ ફટાફટ! આપણે અત્યારે જ ત્યાં જવું પડશે?’
‘ પણ કેમ આટલી અરજન્ટ!’

‘ તુ મારો સાહેબ નથી. હું તારો સાહેબ છું. વધારે પ્રશ્નો ના કર! ચાલ ઉભો થા.’
‘પણ સાહેબ, ચા આવે જ છે. ચાનું નામ લીધું છે તો પીને નીકળો. નાહકના અપશુકન થશે?’
‘ તે એકવાર કીધું તું ને કે બીલાડી મારી આડી ઉતરે તો અપશુકન એને થાય. તો અત્યારેય અપશુકન ચા વાળાને થશે. ચાલ મોડુ ના કર….’

અડધા કલાક પછી ઈન્સપેકટર ઘેલાણી અને નાથુનવયુગ સ્કુલના ટ્રસ્ટી નીલેશભાઈના ઘરે બેઠા હતા. ઘેલાણી પૂછી રહ્યાં હતા, ‘ સાહેબ, આ રસીકે સમીરને છોડાવ્યો એ બાબતે તમે શું શું જાણો છો?’

નિલેશભાઈએ ભોળા ચહેરે જવાબ આપ્યો,‘કંઈ નહીં સાહેબ! રસીકે કોઈને ખબર જ નહોતી થવા દીધી. બસ ધનરાજ શેઠે પૈસા આપ્યા અને એ અને ધનરાજ શેઠ બંને જઈને કિડનેપરને પૈસા આપીને સમીરને છોડાવી લાવ્યા. આ બધું પણ મેં સાંભળ્યુ છે.’
‘ કંઈ ગરબડ જેવું નથી લાગતું તમને?’

‘ના, આમા શેની ગરબડ. તમને કહીશ તો ખોટું લાગશે. પણ પોલીસો પૈસા નહીં આપવાની લ્હાયમાં ઘણીવાર માણસ જીવ ગુમાવે ત્યાં સુધી કેસ ચુંથ્યા કરતી હોય છે. જે થયું એ સારુ જ થયું છે. પૈસા ગયા પણ સમીર બચી ગયો. સારુ થયું ધનરાજ શેઠે પૈસા આપી એની મદદ કરી. એમણે તો રસીકને કહી દીધું છે કે પૈસા પાછા આપવાની વાત ના કરતો . સમીર મારો જ દિકરો હતો એમ સમજજે. ’
‘ પણ ધનરાજ શેઠે એક અજાણ્યા છોકરા માટે આટલા બધા રૂપિયા શા માટે આપ્યા?’

‘અરે, સાહેબ! એમને પૈસાનો ક્યાં તુટો છે. વર્ષે દહાડે અમારી શાળામાંય પચ્ચીસ-ત્રીસ લાખનું દાન આપે છે. આશ્રમોમાં, મંદીરોમાંય લાખ્ખો રૂપિયાનું દાન આપે છે.’

‘ તમે જે કહો એ! મને તો આમાં કંઈક ખોટું થયું હોય એવી ગંધ આવે છે.’

‘ સાહેબ, સમીર સહિસલામત છે એ બહું નથી? અને તમે ખોટુ થયાની વાત કરતા હો તો એક જ વસ્તુ ખોટી થઈ છે કે એક ગરીબ છોકરો નાસાની સ્કોલરશીપ લઈને અમેરિકા જતા જતા રહી ગયો.’

‘ એ તો બરાબર! ’ ઘેલાણીએ કહ્યુ, ‘ પણ હવે સમીરને મોકલી શકાય એમ નથી?’

‘ ના, મેં તમને કહ્યુ તો હતું કે પાંચ દિવસમાં બધું પુરુ કરવાનું છે. પાંચમાં દિવસે તો ફ્લાઈટ હતી. પછી મારે સમીર પછી જેનું નામ હતું એને મોકલવો પડ્યો. અલબત નાસા તરફથી એ ઓપ્શન હતો જ. નાસા તરફથી સ્કોલરશીપ માટે પસંદગી થઈ એમાં બંનેના નામ હતા. પહેલી પસંદ સમીર હતો પણ જાે સમીર ના જઈ શકે એમ હોય, અથવા એની ઈચ્છા ના હોય તો મનન. એ છોકરો પણ સમીર જેટલો જ બ્રિલિયન્ટ છે. પછી સમીર ન જઈ શક્યો એટલે અમે એને મોકલ્યો.’

‘ઓહ આઈ સી…’ ઘેલાણીએ આંખ જીણી કરી અને પુછ્યુ, ‘નીલેશભાઈ તમને વાંધો ના હોય તો મને એ છોકરાનું પુરુ નામ અને સરનામુ આપશો પ્લીઝ?’

‘ વ્હાય નોટ! લખો….’

નીલેશભાઈએ ઘેલાણીને એ છોકરાનું નામ અને સરનામું લખાવ્યુ. ઘેલાણી અને નાથુએમનો આભાર માનીને વિદાય થયા.

***

બપોરના સાડા બાર થયા હતા. ગઈકાલ સાંજે નીલેશભાઈને મળ્યા પછી ઘેલાણી સાવ ચુપ થઈ ગયા હતા. એ ચૂપચાપ એમની રીતે તપાસ ચલાવી રહ્યાં હતા. નાથુચુપચાપ બેસી રહ્યો. ઘેલાણી કપાળે હાથ મુકી ઉંડા વિચારમાં ડુબી ગયા હતા. એમણે ફરી વખત સમીરના અપહરણથી લઈને અત્યાર સુધીની તમામ ઘટનાઓ એમના મગજના ડીવીડી પ્લેયર પર રિવાઈન્ડ કરી. એક પછી એક દૃશ્યો આવતા ગયા, એક પછી એક પાત્રો આવતા ગયા. રસીક, જ્યોત્સના, નીલેશભાઈ, ઘનરાજ શેઠ, નાથુઅને એ પોતે. એમના મનમાં ક્યારનો એક શક રમી રહ્યો હતો. પણ એ કન્ફર્મ કરવા માંગતા હતા. ઘટનાઓ રિવાઈન્ડ થતા જ એમને એક સંવાદ યાદ આવ્યો અને એ ખુરશીમાંથી ઉભા થઈને જાેરથી બોલી ઉઠ્યા, ‘યેસ, એજ છે… એણે જ કિડનેપ કરાવ્યુ છે… ’

સાહેબને આ રીતે અચાનક બોલતા જોઈ નાથુચોંકી ઉઠ્યો, ‘અરે, સાહેબ શું થયું અચાનક? કોણ છે કિડનેપર? તમને આમ ખૂરશીમાં બેઠા બેઠા વિચારતા વિચારતા જ ખબર પડી ગઈ!’

‘ હા, એનું જ નામ તર્ક. ’ ઘેલાણીની છાતીના ભાગની વર્દી જરા ઉપસી રહી હતી.

‘કોણ છે એ કિડનેપર? મને નામ તો કહો!’

‘નામની ક્યાં વાત કરે છે તને આખો ને આખો માણસ જ બતાવી દઉં પછી શું છે. ચાલ જીપ નીકાળ એની ઘરપકડ કરવી પડશે..’
‘ પણ વોરંટ વગર!’

‘વોરંટ જ છે હવે… તું ચાલ તમતમારે… એક કાગળીયુ હાથમાં રાખવાનું. દૂરથી બતાવીને કહેવાનું કે તમારા નામનું વોરંટ છે અને પછી તરત જ ખિસ્સામાં મુકી દેવાનું.હા.હા..હા..’ ઘેલાણી હસ્યા. જવાબમાં નાથુપણ હસ્યો, અને બહુ દિવસે બંનેની ફાંદ પણ હસી..‘હા… હા … હા….’

બપોરના અઢી વાગી રહ્યાં હતા. ઘેલાણી અને નાથુશહેરના એક મોટા બંગલાના પોર્ચમાં દાખલ થઈને કોતરણી વાળા મોટ્ટા દરવાજા આગળ ઉભા રહ્યા. બે ત્રણ વાર ડોરબેલ વગાડી ત્યારે માંડ નોકરે દરવાજો ખોલ્યો. ઘેલાણી તરત જ એને હડસેલતા અંદર ઘુસી ગયા,
‘ક્યાં છે તારા સાહેબ?’ નાથુએમની જોડા જોડ અંદર દાખલ થયો. સાહેબ ડ્રોઈંગ રૂમમાં જ ટીવી જોતા બેઠા હતા. આમ અચાનક પોલીસને જોઈને સાહેબ ચોંકી ઉઠ્યા. પણ એમનાથુી પણ વધારે ચોંકી ઉઠ્યો નાથુ. એનાથુી બોલી જવાયુ, ‘ અરે, સાહેબ! આ તો ધનરાજ શેઠ છે. એમણે જ તો પૈસા આપીને સમીરને છોડાવ્યો છે. એ જ કિડનેપર કેવી રીતે હોઈ શકે? અશક્ય..તમે ઉંઘમાં તો નથી ને?’

‘ ગુનાખોરીની દુનિયામાં બધું જ શક્ય છે માય ડિયર નાથુ! પણ એ બધું તને પછી સમજાવીશ. પહેલા તું વોરંટ કાઢ!’ ઘેલાણીએ ધીમેથી કહ્યુ.

નાથુએ તરત જ સ્વસ્થતા ધારણ કરી લીધી અને હાથમાંનો એ ફોર સાઈઝનો કંઈક લખેલો કાગળ દૂર ઉભા ઉભા જ ઉંચો કર્યો, ‘ મિ. ધનરાજ! તમારી ઘરપકડનું વોરંટ છે. ચાલો આમારી સાથે.’

‘ પણ શેના માટે?’ ધનરાજ શેઠ ધ્રુજી ઉઠ્યા. એ એટલા ગભરાઈ ગયા હતા કે વોરંટ જોવાની પણ એમને હોંશ નહોતી.
‘ સમીરના અપહરણના ગુનામાં! ચાલો ભેરુ સાસરે!’ ઘેલાણીએ આગળ વધી એમના હાથમાં હાથકડીઓ પહેરાવી દીધી. અને એને લઈને બહાર ચાલી નીકળ્યા. ધનરાજ જાેરથી બબડતા હતા, ‘ઈન્સપેકટર મેં કોઈનું અપહરણ નથી કર્યુ. છોડી દો મને! તમે મને ઓળખતા નથી. તમે મારું કંઈજ નહીં બગાડી શકો… આઈ વોર્ન યુ…તમને આ મોંધું પડશે…..’

‘ વોર્ન વાળી ચાલ છાની માની…’ નાથુએ ફોર્મમાં આવી જઈ ઘનરાજને ધક્કો મારી જીપમાં બેસાડ્યા.

***

ઘેલાણી અને નાથુધનરાજ વસાવડાની સામે ઉભો હતા,‘મિ. ધનરાજ તમારો ખેલ ખતમ થઈ ગયો છે. કબુલી લો કે તમે જ સમીરનું અપહરણ કરાવ્યુ હતું.’

‘ના, હું શા માટે એવું કરું?’

‘ તમારા દિકરા માટે! હા, મિ.ધનરાજ તમે તમારા દિકરા માટે સમીરનું અપહરણ કરાવ્યુ હતું.’

‘મારા દિકરાને અને આ અપહરણને કોઈ લેવાદેવા નથી. તમે ગાંડા જેવી વાત કરો છો?’ હજુ ધનરાજ ઢીલો નહોતો પડતો.

ઘેલાણી હસ્યા,‘ સારુ તો હવે મારે જ કહેવું પડશે કે તમે શા માટે સમીરનું અપહરણ કરાવ્યુ.’ સાહેબે બોલવાનું શરૂ કર્યુ એટલે નાથુપણ એક કાન થઈ ગયો. એને પણ આ ઘટના પાછળનું રાઝ જાણવામાં રસ હતો. ઘેલાણી બોલી રહ્યાં હતા,‘ મિ. ધનરાજ. તમારો દિકરો મનન અને સમીર એક જ શાળામાં એક જ ક્લાસમાં ભણે છે. નાસા તરફથી સ્કોલરશીપ માટે અમેરિકા જવાનું આમંત્રણ મળ્યુ એમાં પહેલો ચાન્સ સમીરનો હતો અને બીજાે તમારા દિકરા મનનનો. જો કોઈ કારણસર સમીર ના જાય તો તમારા દિકરાનો નંબર લાગે એમ હતો એ તમે સારી રીતે જાણતા હતા. અને જો એવું થાય તો તમારા સમાજમાં તમારી વાહ વાહ થઈ જાય. અને એટલે જ તમે એનું અપહરણ કરાવ્યુ. ખોટા ફોન કરાવ્યા. રસીકને પોલીસ કેસ ન કરવા ભડકાવ્યો. પૈસા આપવાની લાલચ આપી અને આખરે જ્યારે ચોથા દિવસે તમારો દીકરો અમેરિકા જવા માટે ઉપડી ગયો એ પછી પાંચમાં દીવસે તમે સમીરને પૈસા આપી છોડાવી લાવ્યાનું નાટક કર્યું. હા, એ બધું નાટક જ હતું. જે તમારા ભાડુતી ગુંડાઓ કરતા હતા. પૈસા તો તમારા ગયા જ નથી પણ દિકરો અમેરિકા ભેગો થઈ નાસાની સ્કોલરશીપ લેતો થઈ ગયો. બોલો સાચી વાત કે ખોટી….’

નાથુઅવાચક હતો અને ધનરાજ સ્તબ્ધ. એની પાસે કોઈ ચારો નહોતો. એણે ગુનો કબુલી લીધો.

***

‘સાહેબ! જક્કાસ હોં, કહેવું પડે. તમેં તો ડિટેકટીવનાયે બાપ નીકળ્યા!’ સાહેબ મોટ્ટી ફાંદ ફેલાવી રૂઆબથી ખૂરશીમાં બેઠા હતા અને નાથુએમના વખાણ કરી રહ્યો હતો,‘ પણ સાહેબ, એ તો કહો તમને ધનરાજ પર શક કેવી રીતે ગયો.’

‘નિરિક્ષણ માય ડિયર નાથુ, નિરિક્ષણ! ’ ઘેલાણીએ અભિમાનથી કહ્યુ. નીલેશભાઈએ જ્યારે મને કહ્યુ કે સમીરના બદલે ધનરાજ શેઠનો છોકરો અમેરિકા ગયો છે ત્યારથી મને એના પર શક ગયો હતો. પછી મેં સમીરના અપહરણથી લઈને છેક સુધીની ઘટના અને સંવાદો રિવાઈન્ડ કરી જોયા. ત્યારે મને યાદ આવ્યુ કે ઘનરાજ જ્યારે રસીકના ઘરે આવ્યા અને રસીકે એમને સમીરના અપહરણની વાત કરી ત્યારે એમણે જવાબ આપ્યો હતો કે,‘ ચિંતા ના કર, રસીક! હું પચાસ લાખ રૂપરડી માટે તારા દિકરાને ગુમાવવા નહીં દઉં. ’ મને યાદ આવ્યુ કે હકિકતમાં તો આપણે કોઈએ આંકડાનો ફોડ પાડ્યો જ નહોતો. કોઈએ એમને કહ્યુ જ નહોતું કે કિડનેપર પચાસ લાખ રૂપિયા માગે છે. તો પછી ધનરાજને ક્યાંથી ખબર પડી કે પચાસ લાખ જ માગ્યા છે? એનો અર્થ એવો થાય કે કિડનેપ એના દ્વારા જ થયું છે.’
‘ અરે વાહ, આ તો બહું સરળ છે સાહેબ.’

‘હા, હવે કેસ ઉકેલાઈ ગયો એટલે તને બધું સરળ જ લાગશે. ચાલ કમિશ્નર સાહેબને ફોન લગાવી દે. હવે આપણો મેડલ પાક્કો સમજી લે… ’

નાથુટેલિફોનના ડબલા તરફ આગળ વધ્યો ત્યાંજ ટેલિફોનની રીંગ વાગી. નાથુએ ફોન ઉપાડ્યો. સામે કમિશ્નર સાહેબ જ હતા. નાથુએ તરત જ ઘેલાણીને ફોન આપી દીધો. ઘેલાણીએ ફોન ઉપાડતા જ જુસ્સાથી કહ્યુ, ‘ ગુડ ઈવનિંગ સર! હું તમને જ ફોન કરતો હતો. મેં એક મોટો કેસ સોલ્વ કર્યો છે.’

‘એ બધું પછી. પહેલા મને જવાબ આપો કે તમે કોઈ ફરિયાદ કે વોરંટ વગર ઘનરાજ શેઠની ઘરપકડ શા માટે કરી? એના ઘરેથી ફોન હતો. વર્ષે દહાડે કરોડ રૂપિયાનું દાન આપે છે એ સજ્જન. અને તમે બસ એમને એમ પકડી લીધા. ’

‘ સર… મારી વાત તો સાંભળો.. એમણે એક ગરીબ છોકરાનું અપહરણ કરાવીને એની જિંદગી હરામ કરી દીધી છે…’

‘ શટ અપ! મારે કશું નથી. સાંભળવું.. છોડી મુકો એને નહીંતર સસ્પેન્ડ કરી મુકીશ..’ કમિશનર સાહેબે ફોન કાપી નાંખ્યો. ઘેલાણી મનમાં બબડ્યા. મને તો લાગે છે ધનરાજ દર વર્ષે કમિશનર સાહેબના ઘેર પણ દાન મોકલાવતા હશે. પણ એમ બબડે શું ફાયદો. આખરે જે થવાનું હતું એ જ થયું. કલાક પછી ધનરાજ એના બંગલામાં આરામ ફરમાવી રહ્યો હતો અને ઘેલાણી અને નાથુવીલે મોઢે ખખડધજ પોલીસ સ્ટેશનમાં બેઠા બેઠા નિસાસા નાંખી રહ્યા હતા, ‘ સાલુ, આપણા હાથમાં જશ રેખા જ નથી.’

સમાપ્ત

Dark Suspense | Crime File | પ્રકરણ – ૧ | એક ગરીબ છોકરાનું અપહરણ થયુ અને પછી…

Dark Suspense | પ્રકરણ – ૨ | એક ગરીબ છોકરાનું અપહરણ થયુ અને પછી…

Dark Suspense Raj Bhaskar | મારે કોઈ ફરિયાદ નથી કરવી. હું ગમે ત્યાંથી પૈસા ભેગા કરીને એને બચાવી લઈશ. વ્યાજે લાવીશ, આ ઘર વેચી નાંખીશ. અરે ખુદ હું વેચાઈ જઈશ. પણ સમીરને છોડાવીશ…’

રીકેપ

(ઈન્સપેકટર ઘેલાણીના પોલીસ સ્ટેશનમાં સમીર ગજ્જર નામના એક સ્કુલ બોય માટે અર્જન્ટ પાસપોર્ટ ઈન્કવાયરી આવે છે. નાથુઈન્કવાયરી માટે ફોન કરે છે પણ ત્યાં તો સમીરનું અપહરણ થઈ ગયું હોય છે. ઘેલાણી અને નાથુતાત્કાલિક સમીરના ઘરે પહોંચે છે. વાતચિત ચાલતી હોય છે ત્યાં બહાર સાઈકલ પર સમીરનો લોહીવાળો શર્ટ નજરે ચડે છે અને બધા સ્તબ્ધ થઈ જાય છે. શું થયું હશે સમીરનું? શું કિડનેપરે એને મારી નાંખ્યો હશે?)

***

સમીરનો લોહી વાળો શર્ટ જોઈને રસીક અને જ્યોત્સના સાવ ભાંગી પડ્યા હતા. ઈન્સપેક્ટર ઘેલાણી અને નાથુને સમજાતું નહોતું કે એમને આશ્વસન કેવી રીતે આપવું. ત્યાંજ ઘરમાં પડેલો મોબાઈલ રણકી ઉઠ્યો. આખું ટોળુ ઘરમાં દોડ્યુ. ઘેલાણીએ રસીકને સ્પીકર ચાલુ કરી વાત કરવાનો ઈશારો કર્યો. રસીકે સ્પીકર ઓન કરી કોલ રીસીવ કર્યો. એ સાથે જ કિંગ કોબ્રાના ફુત્કાર જેવો અવાજ એના કાનમાં ઠલવાયો, ‘ કૈસા હૈ રસીક! તેરે બેટે કા શર્ટ મિલા કિ નહીં…? ’

‘ભાઈ મેં તમને કિધું તું કે તમે મારા સમીરને કાંઈ ના કરતા! તમે કહેશો એ આપીશ. તોય તમે..’ રસીક ફોન પર જ રડવા લાગ્યો. સામેના છેડે કોઈ ખખડાટ હસ્યુ, ‘ હા.. હા.. હા..! અબે, ફટ ગઈ ના તેરી! હમને તેરે બેટેકુ કુછ નહીં કિયા. વો તો બકરે કા ખૂન લગાયા હૈ..લે સૂન ઉસકી આવાજ…’

કિડનેપરે સમીરને ફોન આપ્યો. સમીર રડતા રડતા બોલ્યો, ‘૫પ્પા …પપ્પા, મને અહીં થી લઈ જાવ, મને બહું બીક લાગે છે.’ સમીરનો અવાજ સાંભળી રસીકના હરખનો પાર ના રહ્યો. એણે કહ્યુ, ‘ભાઈ, તમારે શું જોઈએ છે.. હું તમને આપી દઉં.. પણ મારા દિકરાને કંઈ ના કરશો.’

‘ પચાસ લાખ’ સામેથી અવાજ આવ્યો, ‘અગર કલ શામ તક અગર તુને મુજે પચાસ લાખ નહીં દીયે તો તેરા બેટા ગયા સમજ. પૈસે લેકે કહાં આના હૈ, વો મેં બાદમેં બતાઉંગા…. ’

ફોન કટ થઈ ગયો. ઘેલાણીએ તરત જ એ નંબર ટ્રેસ કરવા પોલીસ સ્ટેશનમાં સૂચના આપી દીધી.

ઘેલાણીની એક ટુકડી સમીરના કિડનેપરનો પતો લગાવવા માટે લાગી ગઈ હતી. એ વિચારે ચડ્યા હતા. આવા કિસ્સાઓની એમને ખબર હતી કે જો આવા કેસનો નિકાલ જલ્દી લાવવામાં ના આવે તો એનું પરિણામ બાળકે ભોગવવું પડે છે.એટલે જ એ ઝડપથી આ કેસ સોલ્વ કરવા માંગતા હતા.

એમણે રસીક સામે જોયુ, ‘રસીક ચિંતા ના કરીશ. અમે સમીરને કંઈ જ નહીં થવા દઈએ.’

‘સાહેબ, રસીક ઢીલા અવાજે બોલ્યો, ‘મને તો લાગે છે કે પૈસા આપ્યા સિવાય છુટકો નથી. મારા જેવો પાંચ હજાર રૂપરડી કમાતો માણસ પચાસ લાખ લાવશે ક્યાંથી એ જ મને તો નથી સમજાતું.’

‘બધું જ થઈ જશે. અમે તારી સાથે છીએ, તું એ ચિંતા છોડ અને મારા થોડા પ્રશ્નોના જવાબ આપ. મને એ કહે કે તારા દિકરા માટે તું પાસપોર્ટ શા માટે કઢાવી રહ્યો છે. પરદેશ મોકલી શકાય એવી તારી આર્થિક પરિસ્થિતી તો જણાતી નથી. તો આમ અર્જન્ટ પાસપોર્ટ કઢાવવાનું કારણ શું?’

‘સાહેબ એ તો મનેય બહું ખબર નથી. પણ થોડા દિવસ પહેલા એની સ્કુલમાંથી થોડા કાગળો મંગાવ્યા હતા. પછી શાળાના ટ્રસ્ટી નીલેશભાઈ પણ એક દિવસ ઘરે આવી ગયા. એમણે કહ્યુ કે અમેરિકાની સંસ્થા નાસા દ્વારા સમગ્ર ગુજરાતમાંથી સમીરની પસંદગી થઈ છે અને સંસ્થા એના ખર્ચે એને અમેરિકા બોલાવે છે. મારો સમીર આખી શાળામાં સૌથી હોંશિયાર હતો. આજ સુધી ક્યારેય એ પંચાણું ટકાથી ઓછા માર્ક્સ કોઈ પરિક્ષામાં નથી લાવ્યો, સાહેબ! અમે તો બહું ખૂશ હતા કે સમીર એની આટલી નાની ઉંમરમાં અમેરિકા જઈને અમારા કુટુંબનું નામ રોશન કરશે. પણ અચાનક આ બધું થઈ ગયુ….. ’

ઘેલાણીએ બીજાે પ્રશ્ન કર્યો,‘ રસીક, સગા-વ્હાલા, પાડોશીઓ, મિત્રો કે પછી સાથે અન્ય કોઈ સાથે તારે કોઈ જૂની અદાવત ખરી? કોઈ જમીન-મિલકતના કે લેતી-દેતીના ઝઘડા જેવી કોઈ ઘટના?’

‘ના, સાહેબ! મારી મિલકત ગણો કે મુડી બધું જ સમીર છે. મારો સ્વભાવ જ નથી ઝઘડો કરવાનો.’

‘ ઠકી છે અત્યારે હું જાઉં છું. તારી ફરિયાદ નોંધી લઉં છું. અને હા કિડનેપર તરફથી કોઈ પણ હરકત થાય તરત જ મારા મોબાઈલ પર જાણ કરજે. જો કે હું નાથુને તો અહીં મુકુ જ છું.’ ઘેલાણી બોલ્યા ત્યાંજ એમનો મોબાઈલ રણકી ઉઠ્યો. સામેથી કોન્સટેબલ પંડયા વાત કરી રહ્યા હતા,‘સર, તમે આપેલા નંબરો ટ્રેસ કરી જાેયા. ત્રણે કોલ અમદાવાદના જુદા જુદા પબ્લીક બુથ પરથી થયા હતા. અમે સ્થળે પહોંચ્યા ત્યાં સુધી કોલર ભાગી છુટ્યો હતો.’

‘એ તો મને ખ્યાલ જ હોત કે આવું જ થશે.. ઓ.કે બાય!’ ઘેલાણીએ સેલ કટ કર્યો ત્યાંજ રસીકે બે હાથ જાેડી બીતા બીતા કહ્યુ, ‘ સાહેબ, કિડનેપરે ઘમકી આપી છે કે જાે પોલીસ ને કહીશ તો એ લોકો સમીરને મારી નાંખશે. માટે મારે સમીર બાબતે કોઈ ફરિયાદ નથી કરવી. મહેરબાની કરીને તમે મને મારી રીતે જ સમીરને બચાવા દો. હું ગમે ત્યાંથી પૈસા ભેગા કરીને એને બચાવી લઈશ. વ્યાજે લાવીશ, આ ઘર વેચી નાંખીશ. અરે ખુદ હું વેચાઈ જઈશ. પણ સમીરને છોડાવીશ… બસ તમે મને મારા હાલ પર છોડી દો. ચાલ્યા જાવ અહીંથી. મારે કોઈ કેસ નથી કરવો. ’

‘શું ગાંડા જેવી વાત કરે છે!’ રસીકની વાત સાંભળી નાથુતાડુક્યો, ‘અમે ચાલ્યા જઈશું તો સમીરને કોણ એનો બાપ છોડાવશે.. વાત કરે છે …’

‘હા, એનો બાપ જ છોડાવશે.’ અત્યાર સુધી ચૂપ રહેલી જ્યોત્સનાએ મક્કમતાથી કહ્યુ.

ઘેલાણીએ બધાને શાંત પાડ્યા, ‘રસીક તારી હાલત હું સમજું છું. પણ તું કેસ કરે તો સારુ. અમે તારી સાથે જ છીએ. સમીરનો વાળ પણ વાંકો નહીં થવા દઈએ. લે આ મારુ કાર્ડ. કંઈ અજુગતું થાય તો તરત જ ફોન કરજે.’

રસીકે કંઈ જવાબ ના આપ્યો. ઘેલાણી અને નાથુબહાર નીકળ્યા. ત્યાં જ રસીકના દરવાજે એક સેન્ટ્રો ગાડી આવીને ઉભી રહી. એમાંથી એક રૂઆબદાર વ્યક્તિ નીચે ઉતર્યા. નાથુએમને ઓળખતો હતો. એ સમીરની સ્કુલના ટ્રસ્ટી હતા. નીચે ઉતરતા જ એમણે નાથુસામે સ્મિત વેર્યુ અને ઘેલાણી સાથે શેકહેન્ડ કર્યુ, ‘ગુડ ઈવનિંગ ઈન્સપેકટર સાહેબ! આઈ એમ મિ. નિલેશ પટેલ. ટ્રસ્ટી ઓફ નવયુગ સ્કુલ.’
‘હેલ્લો, મિ. નિલેશ! નાઈસ ટુ મીટ યુ! તમે અહીં ક્યાંથી?’ ઘેલાણીને એમની અહીં હાજરી થોડી અજુગતી લાગી એટલે પૂછી લીધું.

‘ સાહેબ, આ સમીરના ઘરે આવ્યો છું. એને અમેરિકા મોકલવાનો છે એની તૈયારી ચાલી રહી છે. એના પપ્પા સાથે થોડી વાત કરવાની હતી. અરજન્ટ છે અને સમીર પ્રત્યે મને જરા વધારે લાગણી છે એટલે જાતે જ આવી ગયો.’ નિલેશભાઈએ એમના આગમનનું કારણ જણાવ્યુ અને પછી સામો પ્રશ્ન કર્યો, ‘મને લાગે આપ પણ અહીં સમીરના પાસપોર્ટની ઈન્કવાયરી માટે જ આવ્યા લાગો છો. જરા જલ્દી ક્લીયર કરજોને સાહેબ. મારે આવતી આવતી કાલે તો સાંજ સુધીમાં બધાં જ કાગળીયા અમેરિકા રવાના કરી દેવાના છે. ત્રીજા દિવસે મેઈલથી એમનું કન્ફરમેશન આવી જશે અને ચોથા દિવસે તો સમીરને રવાના કરી દેવાનો છે. મોડુ થશે તો એક ગરીબ છોકરાને નાસા જેવી સંસ્થાની સ્કોલરશીપ મળતી અટકી જશે.’ નિલેશભાઈ વિનંતીના સૂરમાં બોલ્યા.

‘ સાહેબ, સમીર જ નથી તો તમે અમેરિકા કોને મોકલશો?’ નાથુએ નિલેશભાઈને માહિતી આપી, ‘કોઈએ સમીરનું અપહરણ કર્યુ છે અને પચાસ લાખ માગે છે. અમે એની ઈન્કવાયરી માટે જ અહીં આવ્યા છીએ, પણ રસીક ફરિયાદ કરવાની ના પાડે છે. ’

આખીયે ઘટના સાંભળ્યા પછી નિલેશભાઈના ચહેરે ચિંતાના વાદળો ઉપસી આવ્યા. છતાં એમણે રસીકને આશ્વસન આપ્યુ, ‘રસીક જો ભાઈ! પોલીસને સાથે રાખવામાં જ આપણી ભલાઈ છે. તું ચિંતા ના કરીશ. તારા સમીરને કંઈજ નહીં થવા દઈએ. હું પણ કંઈક કરું છું.’ નિલેશભાઈ ચૂપચાપ ત્યાંથી

ચાલ્યા ગયા. ઘેલાણી અને નાથુપણ પોલીસ સ્ટેશને પાછા ગયા.

***

બીજા દિવસની બપોરનો દોઢ વાગ્યો હતો. સમીરનું અપહરણ થયાને વીસ કલાક થઈ ગયા હતા. હજુ સુધી એનો કોઈ પતો નહોતો લાગ્યો. આજે સાંજે પૈસા લઈને જવાનું હતું પણ હજુ સુધી કિડનેપરનો કોઈ ફોન નહોતો આવ્યો. ઘેલાણી અને નાથુરસીકના ઘરે બેઠા હતા. એને ફરિયાદ માટે સમજાવી રહ્યાં હતા. પણ એ માનતો નહોતો. ઘેલાણી રસીક સાથે સાથે ઔપચારિક વાતો કરતા કરતા અનેક મુદ્દાઓ તારવી રહ્યાં હતા. વાતચિત ચાલતી હતી ત્યાં જ એક પ્રતિભાશાળી વ્યક્તિ હાથમાં ચાવી ઘુમાવતો ઘુમાવતો અંદર દાખલ થયો. એમને જાેતા જ રસીક ઉભો થઈ ગયો. ઘરમાં પોલીસને જાેઈને આવનાર વ્યક્તિ થોડી ધીમી પડી.

‘ આવો શેઠ બેસો..’ રસીકે ઠંડો આવકાર આપ્યો. અને પછી ઈન્સપેકટર સાહેબ સામે ફરતા એણે કહ્યુ, ‘આ ધનરાજ વસાવડા છે. એમના બંગલે હું અત્યારે ફર્નિચરનું કામ કરું છું.’

‘અરે, ભાઈ તું આજે કામે કેમ ના આવ્યો. તને ખબર છે વીસ તારીખે મારા ઘરનું વાસ્તું છે. બહું થોડા દિવસ બાકી છે. ફટાફટ કામ પતાવવું પડશે. તું આમ રજા ના પાડ દોસ્ત! ’

જવાબમાં રસીકના બદલે એની પત્નીએ ડુસકુ મુક્યુ,‘ સાહેબ, હવે કામ કરીને, શું કરવાનું. જ્યારે અમારો વંશ વારસ જ અમારાથી છીનવાઈ ગયો.’

‘શું થયું….? કેમ તમે આમ બોલો છો?’ ધનરાજ શેઠે આશ્ચર્ય અને આધાતથી પૂછયુ. જવાબ ઘેલાણીએ જ આપ્યો, ‘સાહેબ, એમના દિકરા સમીરનું ગઈ કાલે અપહરણ થઈ ગયું છે.’

‘ વ્હોટ? સમીરનું અપહરણ ? શું વાત કરો છો?’

‘ હા, સાહેબ! હું બરબાદ થઈ ગયો. હું ગરીબડો માણસ આટલા બધા રૂપિયા ક્યાંથી લાવીશ એ જ સમજાતું નથી.’

ધનરાજ શેઠે એના ખભે હાથ મુક્યો,‘ ચિંતા ના કર, રસીક! હું તારી સાથે જ છું. પચાસ લાખ રૂપરડી માટે તારા દિકરાને ગુમાવવા નહીં દઉં. હું બેઠો છું… તારો દિકરો એ મારો દિકરો છે.’ પછી એ ઈન્સપેકટર સાહેબ સામે ફર્યા, ‘સાહેબ, ભગવાને મને બધું જ આપ્યુ છે. ગમે ત્યારે મારી જરૂર પડે કહેજો. રૂપિયા લઈને દોડતો આવી જઈશ.’ ઘેલાણીએ જવાબમાં માત્ર માથું ધુણાવ્યુ. નાથુમનોમન વિચારી રહ્યો કે હજુ આ દુનિયામાંથી માનવતા મરી નથી પરવારી. રસીક અને જ્યોત્સના તો એમના પગમાં જ પડી ગયા, ‘તમારા જેવો ભગવાન પણ નહીં સાહેબ! બસ કિડનેપરનો ફોન આવે એટલે વાત પતે અને મારો સમીર મને પાછો મળી જાય.’

***

આજે સમીરનું અપહરણ થયાને ચોથો દીવસ હતો. રસીકે કેસ નહોતો કર્યો એટલે ઘેલાણી કાયદેસર રીતે આ કેસમાં બહું માથુ નહોતા મારી શકતા પણ અંદર ખાને એે એમની પુરેપુરી શક્તિ અને પહોંચથી કિડનેપરને શોધવા માટે પ્રયત્નો કરી રહ્યાં હતા. ધનરાજ શેઠ, નિલેશભાઈ ટ્રસ્ટી, રસીકના સગા-વ્હાલા બધાંને સમીરની ચિંતા સતાવી રહી હતી. જ્યોત્સના બહેનને તો બીજા જ દિવસે હોસ્પીટલમાં દાખલ કરવા પડ્યા હતા. રસીકની હાલત એનાથુી પણ ખરાબ હતી પણ એને ભાંગી પડવું પોસાય એમ નહોતું.

પાંચમા દિવસની સાંજ હતી. અકોલી પોલીસ સ્ટેશનનો માહોલ તંગ હતો. ઘેલાણી પાંચ દિવસથી ઉંધ્યા પણ નહોતા કે ફાંદ પર હાથ પણ નહોતો ફેરવ્યો. સમીરની ચિંતામાં એમને નિદંર નહોતી આવતી. એમના લાખ્ખો પ્રયત્નો છતાં એ સમીર વિશે એક નાનકડો સુરાગ પણ નહોતા મેળવી શક્યા.

એમણે કંટાળાના ભાવ સાથે નાથુને બુમ મારી, ‘ નાથુ, ક્યાં મરી ગ્યો?’

નાથુએ એટલી જ જાેરથી જવાબ આપ્યો, ‘ ક્યાંય નથી મરી ગ્યો સાહેબ! અહીં જ છું. અને તમારું બારમું ખાધા વગર હું મરવાનો પણ નથી.’

‘મજાક છોડ! મને સમીરની ચિંતા થાય છે. રસીક આપણને હવે એના ઘરે તો નહીં જ આવવા દે. પણ તું આસપાસ જઈ તપાસ તો કર કે ત્યાંની શું હાલત છે! ’

‘ ફિકર નોટ સાહેબ! મૈં હું ના! હું આમ ગયો અને આમ આવ્યો.’

નાથુતાત્કાલિક એનો ડંડો ઘુમાવતો પોલીસ સ્ટેશનની બહાર નીકળી ગયો. ઘેલાણી ફરી પાછા એમની વિચાર તંદ્રામાં ડુબી ગયા? કોણ હશે કિડનેપર? શા માટે એણે સમીરનું કિડનેપ કર્યુ હશે? પણ હજુ એ વિચારોના વમળમાં ઘેરાય ત્યાંજ નાથુપાછો આવ્યો. એ થોડો ખૂશ હતો અને થોડો મુંઝાયેલો. આવતા વેંત એણે ઘેલાણી સાહેબને માહિતી આપી, ‘સાહેબ, ગજબ થઈ ગયો. રસીકે પૈસા આપીને સમીરને છોડાવી લીધો છે. સમીર અત્યારે એના ઘેર છે અને બધાં એની વાપસીની ઉજાણી કરી રહ્યાં છે.’

‘ વ્હોટ શું વાત કરે છે? કોણ હતું કિડનેપર? રસીક પૈસા ક્યાંથી લાવ્યો? તેં કંઈ પૂછપરછ કરી કે એમને એમ ડેલે હાથ દઈને પાછો આવી ગયો?’

‘ શું વાત કરો છો સાહેબ? મને એટલો કાચો ધાર્યો કે શું? હું બધી જ તપાસ કરીને આવ્યો છું. પેલા ધનરાજ શેઠે રસીકની મદદ કરી છે. એ પણ ત્યાં હતા. કિડનેપર કોણ હતું એ તો ખબર ના પડી પણ એણે આપેલા સરનામે આ લોકો પચાસ લાખ લઈને ગયા. ત્યાં સમીર બંધાયેલી હાલતમાં પડ્યો હતો એને લઈને પાછા આવી ગયા. કોણ હતું? શા માટે અપહરણ થયું હતું ? એ કશી જ કોઈને ખબર નથી? અને કોઈને એ જાણવામાં રસ પણ નથી. એમને તો દીકરો મળી ગયો એટલે ગંગા ન્હાયા.’

ઈન્સપેક્ટર ઘેલાણી ખૂરશીમાંથી ઉભા થઈ ગયા. એમનું દિમાગ કામ નહોતું કરી રહ્યુ. સમીરનો આખોયે કેસ એમની નજર સામે ચક્કર ચક્કર ઘુમી રહ્યો હતો. એમણે આંખ ઝિણી કરીને નાથુને કહ્યુ, ‘નાથુ, સમીરના અપહરણ પાછળ કોઈ મોટી ઘટના ઘટી ગઈ છે. એક ગરીબ છોકરાનું અપહરણ કોઈ કરે જ શા માટે? આ કેસમાં કોઈ બહું મોટી રમત રમી ગયું હોય એમ લાગે છે. બાકી આટલી જલ્દી આ કેસ સોલ્વ થાય એ વાત મારા ગળે જ નથી ઉતરતી. એ લોકોને ભલે એ જાણવામાં રસ ના હોય કે સમીરનું કિડનેપ કોણે અને શા માટે કર્યુ હતું પણ મને રસ છે. અને હું એ જાણીને જ રહીશ.’

ક્રમશઃ

(સમીર સહીસલામત ઘરે આવી ગયો અને કિડનેપર પૈસા લઈને અદૃશ્ય થઈ ગયો. શું ઘેલાણી એને પકડી શકશે? શું સમીરના અપહરણ પાછળ ખરેખર કોઈ મોટી રમત રમાઈ છે? આ બધા જ પ્રશ્નોના જવાબ માટે તમારે આવતા હપ્તા સુધી રાહ જોવી પડશે. ત્યાં સુધી ઘેલાણીને વિચારવા માટે સમય આપીએ..)

Dark Suspense | Crime File | સાઈકલના સ્ટીયરીંગ પર એક લોહી ભીનો સફેદ શર્ટ લટકતો હતો. ‘ ઓહ માય ગોડ… સાહેબ ત્યાં જુઓ..’ નાથુએ ચીસ સાથે બધાનું ધ્યાન બારી તરફ દોર્યુ. સામેથી કિંગ કોબ્રાના ફુંફાડા જેવો અવાજ એના કાનમાં ઠલવાયો, ‘એય રસીક સૂન! તેરે બેટે સમીરકા હમને કિડનેપ કિયા હૈ. અગર તુ ઉસે જીન્દા દેખના ચાહતા હૈ તો જૈસે મૈં બોલતા હું વૈસા કરના પડેગા.’

સાંજના સાડા પાંચનો સમય હતો. દરિયો અષાઢી વરસાદ બનીને અમદાવાદ પર ખાબકી રહ્યો હતો. બહાર ગયેલો નાથુપોલીસ સ્ટેશનમાં પ્રવેશ્યો ત્યારે ઈન્સપેક્ટર ઘેલાણી બંને હાથ ખૂરશી પર ટેકવીને નસકોરાં બોલાવી રહ્યાં હતા. નાકમાંથી વછુટેલો ઉચ્છવાસ ફાંદ પર વેરણ – છેરણ થઈ રહ્યો હતો. એમને જાેઈને નાથુને લાફિંગ બુદ્ધા યાદ આવી ગયા. એના ઘરમાં પણ એક આવી જ ફાંદાળી મુર્તી હતી પણ નિર્જીવ અને નાની.

ભીની છત્રીને ખીંટીએ ટીંગાડતા નાથુબોલ્યો,‘સાહેબ, ગુડ મોર્નિગ’ એ એટલું જોરથી બોલ્યો હતો કે ઘેલાણી જબકીને જાગી ગયા. એ બગાસુ ખાતા ખાતા બોલ્યા, ‘નાથુએક ચા કહી આવને જરા!’

‘ કહી આવું સાહેબ, પણ એ પહેલા એક સારા સમાચાર આપી દઉં!’

‘ તું પ્રેગનેન્ટ છે કે શું? ’

‘ સાહેબ કદીક તો સિરિયસ થાવ! ખરેખર સારા સમાચાર છે. હમણા હું સેન્ટ્રલ જેલમાંથી છુટેલા એક કેદીને મળ્યો. મેં એને પુછ્યુ કે જેલમાં કેવી હાલત છે? તો એણે જવાબ આપ્યો કે,સાડા ચાર હજારના બેઝિક પગારમાં પોલીસવાળાઓની જિંદગી નરક બની ગઈ છે. તેઓની પત્નીથી લઈને બાળકોના ભણતર સુધીના ખર્ચા કેદીઓને આપેલા ધર્માદા અથવા છુટી-છવાઈ લાંચમાંથી પૂરા થાય છે. હું બહાર આવીને આ અંગે કંઈક નક્કર કરવા માંગુ છુ.’

ઘેલાણીએ ગુસ્સાથી એની સામે જાેયુ અને જાેરથી બોલ્યા,‘ નાથુ, તારી બુદ્ધિનું પ્રદર્શન ના કર. મારુ માથુ દુખે છે. જા જલ્દી જઈને ચા કહી આવ!’

‘ ફિકર નોટ સાહેબ ! મૈ હું ના! બસ ચુટકીમાં ચા આવી સમજાે.’ નાથુપાછો વળીને ચાલવા લાગ્યો. ત્યાંજ એને કંઈક યાદ આવ્યુ, એ પાછો ફર્યો અને બોલ્યો, ‘ અરે, હા સાહેબ યાદ આવ્યુ. એક અરજન્ટ પાસપોર્ટ ઈન્કવાયરી છે. કોઈ વિદ્યાર્થીનો પાસપોર્ટ છે. સમીર ગજ્જર નામ છે. અહીં પાસેના ગજ્જરવાસનું જ સરનામુ છે. નવયુગ સ્કુલના ટ્રસ્ટી નીલેશભાઈ પટેલનો ફોન હતો સવારે…’

‘ કરીશું.. હવે તો એજ કરવાનુંને… પાસપોર્ટની ઈન્કવાયરીઓ કરવાની, કોઈના ખોવાયેલા મોબાઈલો શોધવાના, કોઈની ખોવાયેલી સર્ટીફિકેટની થેલીઓ શોધવાની કે કોઈનું ખોવાયેલું ખખડધજ સ્કુટર શોધવાનું. બાકી આપણા હાથમાં એવો કોઈ કેસ ક્યાં આવે છે કે આપણી વર્દી પર નેઈમ પ્લેટની સાથે એકાદ બે મેડલ પણ લાગે.’ ઈન્સપેકટરે નિસાસો નાંખતા કહ્યુ.

નાથુએ ફરી પાછુ બુદ્ધિનું પ્રદર્શન કરતા કહ્યુ, ‘ ફિકર નોટ સાહેબ! જે દીવસે મેડલો બજારમાં મળતા થઈ જશે એ દિવસે તમારી વર્દી પર પણ લાગી જશે.’

પણ સાહેબ મજાકના મુડમાં નહોતા. એમણે બીજો મોટો નિસાસો નાંખ્યો, ‘ નાથુતારી વાત ખોટી છે. અત્યારે મેડલો ખરીદી પણ શકાય છે અને ખૂંચવી પણ શકાય છે. જોને, લઠ્ઠાકાંડનો કેસ સોલ્વ કરવા માટે જે મેડલ મળવાનો હતો એ આપણા સાહેબે આપણી પાસેથી ખૂંચવી ના લીધો? પણ છોડ એ બધું. જા જલ્દી જઈને ચા લઈ આવ. શાંતિથી પીએ. પછી પેલુ પાસપોર્ટની ઈન્કવાયરીનું કામ પૂરુ કરીએ.. ’
‘ સરજી, આપ કહીં ભી મત જાઈયેગા. હમ અભી ગયે ઔર અભી આયે.’ નાથુઅમિતાભની સ્ટાઈલમાં બોલતો બોલતો ચાની કીટલી તરફ ચાલી નીકળ્યો.

***

નાથુચાની કીટલીએ પહોંચ્યો એજ સમયે અકોલી પોલીસ સ્ટેશનથી માત્ર ત્રણ કિલોમીટર દૂર આવેલા એક બંગલામાં રસીક ફર્નિચરનું કામ કરી રહ્યો હતો. ભીના પ્લાયવુડ પર કરવત ફેરવીને એ એની મધ્યમવર્ગીય જિંદગીનો પથ કાપી રહ્યો હતો. ખરબચડા લાકડા પર રંધો ફેરવીને એ એની પત્ની અને પુત્રની જિંદગીને સુંવાળી કરવાની કોશીશ કરી રહ્યો હતો. અચાનક એનું ધ્યાન ઘડિયાલમાં ગયુ. એને યાદ આવ્યુ કે આજે એણે એના દિકરા સમીરને વહેલા ઘરે આવવાનું વચન આપ્યુ હતું. દિકરો એને બહું વ્હાલો હતો. એણે તરત જ રંધો સાઈડમાં મુકી દીધો. ફટાફટ બધો સામાન ગોઠવી દીધો અને ટીફીન લઈને બહાર નીકળી ગયો.

બહાર ધોધમાર વરસાદ પડી રહ્યો હતો. ટીફન સાઈકલ સાથે લટકાવીને એણે ફટાફટ સાઈકલ ઘર તરફ મારી મુકી. વરસાદ સાથે સાથે એ વિચારોમાં પણ ભીંજાઈ રહ્યો હતો. ‘ સમીર સ્કુલેથી આવી ગયો હશે. રાહ જાેતો હશે. એણે મકાઈ ડોડો મંગાવ્યો છે. સાલી જિંદગી પણ જાણે દોડતી ટ્રેન બની ગઈ છે. બે છેડા ભેગા કરવાની લ્હાયમાં ઈચ્છા છતાં દીકરા માટે સમય નથી ફાળવી શકાતો.’

રસ્તામાં મકાઈની લારી જોતા જ એની વિચાર તંદ્રા તૂટી. એ સમીર માટે મકાઈ લેવા ઉભો રહ્યોેે. મકાઈ વાળાએ ગરમા ગરમ મકાઈ પર લીંબુ મસાલો લગાવીને એક પ્લાસ્ટીકની થેલીમાં મકાઈ બાંધી આપી જેથી વરસાદમાં એ પલળે નહીં. મકાઈના પૈસા ચૂકવી રસીક પાછો સાઈકલ પર સવાર થઈ ગયો.

ફરી પાછો એ વિચારે ચડી ગયો, આખુ વેકેશન ગયુ પણ પોતે કામ આડે સમીરને ક્યાંય ફરવા નહોતો લઈ જઈ શક્યો એનો વસવસો એની છાતીમાં નીતરવા લાગ્યો. એણે મનોમન ગણતરી માંડી. આજે અષાઢ મહીનાની તેરસ છે. બે દિવસ પછી અષાઢ વદ પૂનમ એટલે કે ગુરુપૂર્ણિમા. બસ આ વખત તો સમીરને ગુરુપુર્ણિમાના મેળામાં લઈ જ જવો છે. ભલે એક રજા પડે.’

વિચારોમાં ને વિચારોમાં ઘર આવી ગયુ. એને એમ કે રોજ દસ અગિયાર વાગ્યે ઘરે આવતા પપ્પાને વહેલા આવેલા જોઈને સમીર ઉત્સાહથી એને વળગી પડશે. એણે બારણામાંથી જ બુમ પાડી, ‘બેટા, સમીર!’ પણ કોઈ પ્રતિભાવ ના આવ્યો. એ અંદર ગયો. એની પત્ની જ્યોત્સના શાક સમારી રહી હતી. સમીર ક્યાંય દેખાયો નહીં.

‘ સમીર ક્યાં છે? ’ રસીકે પૂછ્યુ.

‘ એ હજુ સ્કુલેથી આવ્યો નથી…’ પત્નીએ શાકની થાળી બાજુમાં મુકતા કહ્યુ.

‘ રોજ તો સાડા પાંચે સ્કુલેથી આવી જાય છે. આજે કેમ આટલી બધી વાર થઈ…?’

‘ હજુ છ વાગે છે. કદાચ ભાઈબંધો સાથે ક્યાંક ગયો હશે.’ જ્યોત્સનાબહેને પાણી આપતા કહ્યુ. રસીકે કપડાં બદલ્યા. થેલીમાંથી સમીર માટે લાવેલો મકાઈનો ડોડો કાઢયો અને બારણે નજર ખોડીને ખૂરશીમાં ગોઠવાઈ ગયો. સમય એનું કામ કરી રહ્યો હતો. સાડા છ થઈ ગયા હતા. રોજ સાડા પાંચે આવતો સમીર હજુ નહોતો આવ્યો. સેકન્ડે સેકન્ડે રસીક અને એની પત્નીની ચિંતા વધી રહી હતી.

‘ જ્યોત્સના, મને ચિંતા થઈ રહી છે. સમીર હજુ કેમ નહીં આવ્યો હોય? એક તો વરસાદ ખૂબ છે. અને શહેરમાં ખાડાઓનો પાર નથી. કંઈક અજુગતું તો નહીં બની ગયું હોય ને! આ છોકરો સાયકલ જરા વધારે પડતી ફાસ્ટ ચલાવે છે.’

‘શું તમેય સંધ્યા ટાણે આવું બોલતા હશો… કદાચ એના મિત્રને ત્યાં ગયો હોય એમ પણ બને અથવા તો વરસાદ બંધ થવાની રાહ જોતો હશે..’

‘ તોયે મારું મન ગભરાય છે. તું બેસ હું એની સ્કુલે અને ભાઈબંધોના ઘરે તપાસ કરતો આવું.’ રસીક ચિંતા ગ્રસ્ત મન અને તન લઈને ઉભો થયો. દીવાલ પર લટકાવેલી સાઈકલની ચાવી હાથમાં લીધી અને બહાર જવા માટે પગ ઉપાડ્યા ત્યાંજ એના ઘરના મોબાઈલની રીંગ વાગી. રસીકે ઝડપથી કોલ રિસીવ કર્યો, ‘ હેલ્લો, કોણ બોલો છો?’

અને જવાબમાં જાણે વિજળીનો કડાકો થયો અને એના કાનના પરદાને ફાડી ગયો, ‘ પપ્પા, પપ્પા મને બચાવી લો. આ લોકો મને ક્યાંક લઈ જઈ રહ્યાં છે.’ રડતા સમીરનો અવાજ એના કાનમાં ઠલવાયો એ સાથે જ રસીકે ચીસ પાડી, ‘ બેટા, સમીર ક્યાં છે તું? કોણ લઈ ગયુ છે તને..’ પણ ચીસ બનીને નીકળેલા એના શબ્દો પુરા થાય એ પહેલા જ ફોન કટ થઈ ગયો. સમીરના હાથમાંથી ફોન પડી ગયો અને એ ત્યાં જ ફસડાઈ પડ્યો, ‘ હે.. ભગવાન મારો સમીર….’

જ્યોત્સના પતિ તરફ દોડી, ‘ શું થયુ તમને? કોનો ફોન હતો? સમીરને તો કંઈ નથી થયુ ને?’

‘ ફોન પર સમીર જ હતો. એ રડતા રડતા કહી રહ્યો હતો કે કોઈ એને ક્યાંક લઈ જઈ રહ્યુ છે.’

રસીકે ભીના અવાજે કહ્યુ એ સાથે જ એની પત્નીએ પોક મુકી, ‘ હે.. ભગવાન આ શું થઈ ગયું. કોણ લઈ ગયુ મારા સમીરને… હું લુંટાઈ ગઈ ભગવાન….’

થોડીવારમાં તો ઘરમાં રોકકળ મચી ગઈ. રસીકને પણ પોક મુકવાનું મન થઈ રહ્યુ હતું પણ એને એ પાલવે એમ નહોતું. એટલે એણે પત્નીને જ શાંત પાડી, ‘ જ્યોત્સના રડવાનું બંધ કર.. કદાચ સમીર એના ભાઈબંધો સાથે મળીને આપણી સાથે મજાક કરી રહ્યો હોય એમ પણ બને.’ પણ એ બોલ્યો એની બીજી જ ક્ષણે એનો એ તર્ક પણ ખોટો સાબિત થઈ ગયો.

એ પત્નીને સમજાવી રહ્યો હતો ત્યાંજ ફરી મોબાઈલ રણકી ઉઠ્યો, રસીકે ઝડપથી કોલ રીસીવ કર્યો. સામેથી કિંગ કોબ્રાના ફુંફાડા જેવો અવાજ એના કાનમાં ઠલવાયો, ‘ એય રસીક સૂન! તેરે બેટે સમીરકા હમને કિડનેપ કિયા હૈ. અગર તુ ઉસે જીન્દા દેખના ચાહતા હૈ તો જૈસે મૈં બોલતા હું વૈસા કરના પડેગા. મેં તુજકો બાદ મેં ફોન કરતા હું. તબ તક તું ઘર પર હી રહેના. કહીં પરભી ઉસકી તલાશી કી યા પુલીસ કો બતાયા તો સમજના તેરે બેટી કી લાશ કે સિવા કુછ હાથ નહીં આયેગા.’

‘ તમે કોણ બોલો છો ભાઈ! તમે મારી વાત તો સાંભળો .. તમે કહો એમ ….’ રસીક બોલતો હતો. પણ ફોન કટ થઈ ચુક્યો હતો. અને રસીક વઢાઈ ચુક્યો હતો. હવે એને લાગ્યુ કે પોક મુક્યા વગર નહીં રહેવાય. એ બાજુમાં ઉભેલી પત્નીને વળગીને રડી પડ્યો, ‘ જ્યોત્સના! આપણા સમીરને કોઈ ઉઠાવી ગયુ! શી ખબર મારા લાલની એ શુ હાલત કરશે..’

***

‘ અલ્યા નાથુ! આપણે તો ચામાં ને ચામાં દોઢ – બે કલાક કાઢી નાંખ્યા.’ અચાનક ઘડિયાલ સામે નજર જતા ઘેલાણી બોલ્યા, ‘ ચાલ હવે કંઈક કામ કરીએ. તું પેલા પાસપોર્ટ ઈન્કવાયરીનું કહેતો હતો એનું પતાવી દઈએ. નંબર છે તારી પાસે એ છોકરાના ઘરનો?’
‘ ફિકર નોટ સાહેબ! મૈં હું ના ! તમ તમારે ચા પીધા કરો. બધા કામ હું પતાવી દઈશ. અને તમે તો જાણો જ છો ચા અને ચાહ ચીજ જ એવી છે કે બસ પીધા જ કરીએ. પીધા જ કરીએ…’

‘ હા પણ બંનેનો અતિરેક થાય તો એ નુકસાન કરે. આપણે પાંચ ચા પીધી છે. હવે બસ. તું ફટાફટ પેલા સમીર ગજ્જરના ઘરે ફોન કર અને કહે કે કાલે સમીરને લઈને એના પિતા અહીં આવી જાય.’

‘ ભલે સાહેબ! ’ બોલીને નાથુએ સમીરના ઘરનો મોબાઈલ ડબલામાંથી ડાયલ કર્યો. એક જ રીંગે ફોન ઉપડી ગયો અને નાથુકંઈ બોલે એ પહેલા જ સામેથી અવાજ આવ્યો, ‘ સાહેબ, હું તમને પગે લાગું છું. મહેરબાની કરીને મારા સમીરને કંઈ ના કરતા. હું પોલીસને કે બીજા કોઈને આ વીશે જાણ નહીં કરું. અને તમે કહેશો એમ જ કરીશ. તમે કહેશો એ બધું જ આપી દઈશ પણ મારા દિકરાને કાંઈ ના કરતા. સમીર મારો જીવ છે સાહેબ! પ્લીઝ…. ’

ફોનના ડાયલમાંથી નાથુના કાનમાં પ્રવેશેલા અવાજે જાણે એના મગજમાં બુદ્ધિનો સંચાર કર્યો. એણે કંઈ પણ બોલ્યા વગર ફોન મુકી દીધો. ઘેલાણી પ્રશ્નાર્થ ભરી દૃષ્ટીએ એની સામે જોઈ રહ્યાં હતા. નાથુસ્હેજ ટટ્ટાર થયો અને બોલ્યો, ‘ સાહેબ મારી સામે જોવો. આજે તમારી સામે બીજાે એક શેરલોક હોમ્સ ઉભો છે. એના જેવી જ તર્ક શક્તિથી મેં એક જબદસ્ત ઘટના શોધી કાઢી છે.’

ઈ. ઘેલાણી હસ્યા,‘ પહેલા તું સીધો ઉભો રહેતા શીખ. આ અદામાં તું શેરલોક હોમ્સ જેવો નહીં આગાથા ક્રિસ્ટીની મીસ મેપલ જેવો લાગે છે.’

નાથુનો ઉત્સાહ મરી ગયો. પણ સાહેબને કીધા વગર ચાલે એમ નહોતું એટલે બોલ્યો, ‘ સાહેબ, આ તો તમારા ફાયદાની વાત છે. મેડલ મળે એવો એક કેસ હાથમાં આવ્યો છે. મેં સમીરના ઘરે ફોન કર્યો તો એનો બાપ ફોન ઉઠાવીને તરત જ બોલવા લાગ્યો કે, સાહેબ, હું તમારા પગે લાગુ છું… મારા સમીરને કંઈ ના કરતા. હું પોલીસને.. આ વીશે જાણ નહીં કરું. તમે કહેશો એ બધું જ આપી દઈશ…’
‘ વ્હોટ! ’ ઘેલાણી ખૂરશીમાંથી ઉભા થઈ ગયા.

‘ હા, સાહેબ! સમીરનું અપહરણ થઈ ગયુ લાગે છે. આપણે હવે પાસપોર્ટ ઈન્કવાયરી પછી કરીશું પહેલા સમીરની ઈન્કવાયરી કરવી પડશે. ચાલો એના ઘરે… મારી પાસે સરનામું છે.’

ઘેલાણી તરત જ ઉભા થયા. કંઈ બોલ્યા નહીં પણ નાથુની પીઠ થપથપાવી એને સોરી અને થેંકસ બંને કહી દીધા અને તરત જ જીપની ચાવી હાથમાં લીધી.

દસ જ મીનીટમાં ઈન્સપેકટર અને નાથુરસીકના ઘરમાં હતા. પોલીસને જોઈને બંને પતિ-પત્નીના પેટમાં ફાળ પડી. બંને આંસુ રોકી સ્વસ્થ હોવાનો અભિનય કરવા લાગ્યા. બંનેના મનમાં અત્યારે પ્રશ્ન રમી રહ્યો હતો કે આપણે તો પોલીસને કહ્યુ નથી. તો પછી હંમેશાં મોડી પહોંચતી પોલીસ આજે સમય કરતા પણ વહેલી કેવી રીતે આવી ગઈ? પણ પોલીસને તે કંઈ પુછાતું હશે? એ વિચારે બંને ચૂપ જ રહ્યાં.
લગભગ દસેક મીનીટ સુધી રસીકે ગલ્લા તલ્લા કર્યા પછી એણે સ્વીકારવું જ પડ્યુ કે સમીરનું અપહરણ થઈ ગયું છે. બે વખત આવેલા ફોન કોલની વાત સાંભળી ઈન્સપેકટર ઘેલાણીએ તરત જ રસીકના ઘરનો મોબાઈલ લીધો અને લાસ્ટ બંને રીસીવ્ડ કોલ જોયા. બંને નંબર અમદાવાદના હતા અને લેન્ડ લાઈન નંબર હતા. ઘેલાણીએ તરત જ કંટ્રોલ રૂમમાં આ નંબર જણાવ્યા અને પોલીસની એક ટુકડીને જે તે સ્થળે તપાસ માટે મોકલી આપી.

જ્યોત્સના હજુ રડી રહી હતી, ‘ સાહેબ, મારા સમીરને કંઈ થઈ જશે તો હું જીવી નહીં શકું?’

‘ બહેન તું ચિંતા ના કર સમીરને કંઈ જ નહીં થાય.’ ઘેલાણીએ આશ્વસન આપ્યુ. ત્યાંજ નાથુની નજર બારીમાંથી બહાર ગઈ. રસીકના ઘર બહાર વરંડામાં પડેલી સાઈકલના સ્ટીયરીંગ પર એક લોહી ભીનો સફેદ શર્ટ લટકતો હતો. ‘ ઓહ માય ગોડ… સાહેબ ત્યાં જુઓ..’ નાથુએ ચીસ સાથે બધાનું ધ્યાન બારી તરફ દોર્યુ. રસીક અને જ્યોત્સનાની નજર પેલા શર્ટ પર પડતા જ બંને બહાર દોડી ગયા અને લોહીવાળુ શર્ટ હાથમાં લેતા જ જમીન પર ફસડાઈ પડ્યા. જ્યોત્સનાએ પોક મુકી, ‘સાહેબ, આ શર્ટ તો મારા સમીરનો છે. એ લોકોએ એને…. હે ભગવાન…!!!’

ઈન્સપેકટર ઘેલાણી અને નાથુપણ એ રક્ત રંજીત શર્ટ જોઈ સ્તબ્ધ થઈ ગયા. હવે એમની પાસે આશ્વસન આપવા જેટલાયે શબ્દો નહોતા.

ક્રમશઃ

(કોણે કર્યુ હશે સમીરનું અપહરણ ? શા માટે? શું સમીરને એમણે મારી નાંખ્યો હશે? એ પ્રશ્નોના ઉતર  ભાગમાં…)